КАХАНАЙ БЕЛАРУСІ - ПРЫСВЯЧАЕЦЦА! "БЕЛАЯ РУСЬ". Аўтарская тэма беларускага паэта ...

СОН
Станислав Тарашкевич
Аднойчы мне прысніўся сон,
Саджаю ў парку кветкі я,
Тут цішыня, у ёй чую звон,
А ў галаве мара мая.
Прыгожым будзе наш Палеск
Калі тут кветкі заквітнеюць
Тут не зямля будзе, а рай,
Дзе людзі Бога разумеюць.
Як дрэвы ціха тут шумяць,
Стаяць высокія нябёсы,
І азараюць усю акругу
Чароўных рэк нашых палосы.
У цэнтры храм белы стаіць,
На сонцы яркім іскрачыся,
Туды маліцца ўсё ідуць,
Ідуць шчасліва, смеючыся.
Варта святая цішыня,
І зразумеў я галавою,
Што з небам мы на ўсе стагоддзі,
Тут лёсам злучаны з табою.
Я зразумеў, што Бог вялікі
Што Ён крыніца - усяго.
Што Ён Уселенную трымае
А мы тварэнне усе Яго.
У кроку ад нябеснай брамы,
Бог праўда Енадкрыт ва усём
Ён нас кахае, усім нам рад,
І ў сэрца мы Яго нясём.
Ты ў сэрцы Бога адкрывай
Другіх страміся навучыць
І ні прасторы, ні гады,
Не змогуць з Богам разлучыць.
Жыццём духоуным будзеш жыць,
Зямныя ўсе свае гады
І ў тваім сэрцы назаўжды,
Сам Бог паселіцца тады.