Стихи и песни на белорусском языке!!!

НЕ МАГУ КАХАЦЬ

Не клiч мяне, цяпер не адгукнуся,
Ты боль пякучы ў сэрца мне прынёс,
Здавалась, што прымiрымся, зжывуся,
Але пралiла безлiч горкiх слёз.

Што будзе так, не думала нiколi,
Пяшчотна ты любiць не пажадаў,
Ўсё горшым станавiўся, i паволi
Знаходзiць у гарэлцы ўцеху стаў.

Цяпер ахвяра я няшчаснай долi,
Чаму няўдала склалася яна?
Табе зноў не хапiла сiлы волi,
Адмовiцца не здолеў ад вiна.

I знiкла маладосцi спадзяванне,
Мы шчасце не змаглi пабудаваць,
Было прыгожым ўзнёслае каханне,
Не думала, што буду бедаваць.

Надзея тлела: яшчэ раз праверу
I шанц чарговы ў нагароду дам,
Ты iншым стаў, i больш табе не веру,
Нiяк застацца разам нельга нам.

Ты не прыходзь, я жудасна стамiлась,
I болей не магу цябе кахаць,
Ушчэнт каханне цалкам разбурылась.
Не ведаю, ад лёсу што чакаць?

<p class="notes_note_header_wide" style="border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; border-bottom-color: rgb(218, 225, 232); line-height: 20px; padding-top: 9px; padding-right: 5px; padding-bottom: 7px; padding-left: 20px; margin-top: 0px; margin-right: -22px; margin-bottom: 0px; margin-left: -20px; background-color: rgb(247, 247, 247); font-family: tahoma, arial, verdana, sans-serif, 'Lucida Sans'; ">РОДНАЯ МОВА. (М.Танк)
З лягендау i казак былых пакаленняу,
З калосся цяжкога жытоу и пшанiц,
З сузор’яу i сонечных цеплых праменняу,
З грымучага ззяня бурлiвых крынiц.
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
I з гора, i з радасцi, i з усяго
Таго, что лягло назауседы у аснову
Святынi народа, бяссмерця яго, -
Ты выткана, дзiуная родная мова.
Няма на зямлi таго шчасця i гора,
Якога б ты нам перадаць не магла.
Няма такiх нетрау, глыбокага мора
I гор, праз якiя б ты не правяла
Маня на радзiму, туды, дзе сягоння
Стаiць акрываулены вораг з пятлей
Над спаленай хатай, над родным загонам,
Над будучыней I над песняй маей, -
Над тым, што было i век будзе вольным.
Народ пранясе цябе, родная мова,
Святлом незгасальным у сэрцы сваiм
Праз цемру I горы змаганняу суровых
Калi ж ападзе I развеецца дым
I нiвы васкросшыя закаласяцца, -
I зноу прашумiш ты вясновым дажджом
I зноу зазвiнiш ты у кожнай у хаце,
Цыбмалам дасi iх сарэбраны гром
I вусны расквецiш усмешкай дзiцяцi.

Ціха крочыць вясна
Міма нашых штодзённых размоваў,
Атрасаючы з нас
Сум і стому сваёй даланёй.
Абмываюць дажджы
Напамінкі аб сцюжах зімовых,
Ды пяшчотнае сонейка
Лашчыць зямлю цеплынёй.
І красуе жыццё,
Так, што часам вачэй не адвесці.
Цэлы свет
Пасля змрочных завейных хаўтур уваскрэс.
І прыбраліся яблыні ў белае,
Быццам нявесты,
І да іх заляцаецца
Хмельна-няўрымслівы бэз.
Падаўжаецца род.
Набіраецца сілы малеча.
Са шпакоўні цікаўна
Высоўвае нос шпачаня.
Можа, толькі зязюля
Ў самоце па волі злой нечай,
Бы няўдаліца-маці,
Гукае сваіх птушанят.
А шпакі завіхаюцца:
Радасна цэлымі днямі
Носяць дзеткам спажыву,
Нястомна вартуюць кубло.
І ўжо блізкі той дзень,
Калі разам з малымі шпачкамі
Пад нябёсамі ўзнімецца
Сэрца маё на крыло.



--

этот стишок я учила в первом классе.

Распачау Пятро работу,

Ажно лоб змакрэу ад поту, *Нiбы вусы каля носа. ляглi чорные палосы Як зiрнуу на сшытку пляма, на падручнiку таксама. Разгубiуся *ен зусiмм. Гэта дрэннае чарнiла вiнаватае ва всiм

[Марина Омэщэ]

если кто знает песню,где есть слова * трэба у восени личыць кураняты...буду благодарна за весь текст...

.

ЖЕЛАЮ УДАЧИ!!!

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.
Анатоль Вярцiнскi

Шоўк валасоў тваіх чорны, як смоль.
Вочы - нібыта дзве спелыя вішні.
Зноў я жабрак, ён жа - прынц і кароль.
Зноў ты з ім разам, а я - трэці, лішні.
Лішні, але ад цябе ні на крок
не адыду... Сам сабе ненавісны -
кінуў бы ўсё! Ды глядзяць у мой бок
вочы, нібыта дзве спелыя вішні.
Васіль Гадулька

ЛЕАНІД ДАЙНЕКА
(1940)
На радзіму прыедзь, дзе лясы не заснулі
І шумяць, і пяюць і вясной, і зімой.
Цябе з цёплай усмешкай сустрэнуць бабулі,
Скажа кожная з іх: - Салавейка ты мой...
Як лясные пажары, ішлі чужаніцы.
Кожны колас у полі абмыўся крывёй,
Ды жыло і ў барах, і ў сцюдзёных крыніцах,
Нібы сонца прамень: - Салавейка ты мой...
Той народ не памрэ, у вяках не растане,
Той народ будзе крочыць хадой маладой,
У каго апроч слоў "барацьба" і "змаганне"
Ёсць такія вось словы: - Салавейка ты мой...

Да закінутай вёсачкі, Богам забытай,
Дзе дзіцячага смеху ўжо не пачуць,
Дзе няма магазіна, дзе школа забіта,
Я, ў дарозе стаміўшыся, мусіў звярнуць.
Тут калісьці жылі, і даволі багата,
Грамадой працавалі на шчодрай зямлі,
Але, вось – амаль усе закалочаны хаты
І палі пустазеллем ужо зараслі.
Маладыя ў горад даўно паўцікалі
Дыскатэкаў і лёккага хлеба шукаць,
А старых год за годам усіх пахавалі.
І руку ўжо нікому няма тут падаць.
Акрамя трох бабулек ды дзеда старога
Тут ніхто не адчыне скрыпучых дзвярэй…
На ўсю вёску адна засталася карова
І з дзясятак які захудалых курэй.
Іх усіх стяраже небрахлівая шаўка,
Што не кінула вёску і гэтах старых,
Чый сусвет – тэлевізар да мо аўталаўка,
Што калі-некалі прыязджае да іх.
Але, што ім купляць? Толькі хлеба ды солі,
Ды запалак, ды, можа, мяшэчак крупы…
Дзе тых грошаў набраць, каб прыдбаць нешта болей?
Ім ячкі – прысмакі, ды тыя ж супы…
Ім бы сілы знайсці, каб дабрацца да печы
І ў спякоту ў гэткую крыху паспаць.
Ім бы, гэтым старым, ў цянечку прылегчы,
А яны пачалі вось мяне частаваць!
Але ў сэрцы зрабілася горка і смутна…
І заскрыбліся кошкі чамусьці ў душы…
Я папіў малачка, нібы сын які блудны,
І цішком пацягнуўся ізноў да шашы…
Колькі ж гэтакіх вёсачак з картаў сціраюць!
Іх знішчаюць і дзеянні нашы, і час…
Але ж зрэдку снах вёскі зноў ажываюць,
Каб, як родная маці, маліцца за нас...

ЯЎГУНІЯ ЯНІШЧЫЦ
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё з любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцця шырокай.
Пачынаецца ўсё з любві -
Першы поспех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі
Там, дзе выбяглі ўдаль дарогі.
Пачынаецца ўсё з любві:
Адчужэнне, і боль, і нянавісць.
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё з любві.
А інакш і жыць немагчыма...

Далі бог, каб нарадзілася мужчынай,
Не стамілася б ніколі паўтараць,
Як цудоўны беларускія жанчыны
І як трэба іх любіць і шанаваць.
Каб сутычкі не разгортваліся ў сваркі
І каб шлюб не ўспрымаўся, бы турма.
А ці ж мы, жанчыны, радасці не варты?
Ці ж сапраўдных мужыкоў ужо няма?
Нараджаем, ды сціраем і гатуем,
Ды й вутюжым, пыласосім, пылатром.
Мы дзяцей расцім, і вучым, і ратуем.
Але прыйдзе муж – і ў морду кулаком.
Усё часцей ужо пайшла такая мода:
Цыгарэтка, скавародка, бутылёк...
А дзе ж наша, дзе жаночая свабода?
А ці ж ты мяне не любішь, мужанёк?
Паглядзіце ў нашы вочы, ў нашы душы.
Не шкадуйце нам каханне паказаць!
Гэтак лёгка ўсё святое ўраз парушыць.
А ці здольны будзем зноў пабудаваць?
Зазірніце ў нашы сэрцы, ў нашы твары.
Як жа шмат ў Беларусі прыгажунь!
У тэатры, ў магазіне, на базары…
Нават вочы разбягуцца ад красунь!
Хто б калі не вандраваў па белым свеце,
Дзе прымаюць нас і дзе нас пазнаюць,
Паміж многіх, беларусачке-кабеце
Перавагу іншаземцы аддаюць.
Калі нават апранецца і няброска,
Не знайсці яе прывабней і мілей!
З тонкім станам – быццам юная бярозка.
Усміхнецца – сэрцу стане весялей.
Што ж яе не паважаюць на радзіме?
Выйдзе замуж – і бы конь які, пашы.
А супруг, бывае, што і не абдыме.
А, бывае, і нагадзіць на душы.
Мужыкі! Найдаражэйшыя супругі!
А мо хопіць дурака ўжо валяць?!
Ці не час жыццё мужчынам узяць у рукі
І жанчыну, нібы кветку, пеставаць?
Ці ж яна ў вас што лішняе канюча?
Каб за мужам жыць і радасці не мець?
Мы чакаем… Спадзяемся… Ды балюча,
Што ў вочы ўжо няма каму глядзець…

Ці вы адчулі пах вясновы?
А ці пазналі родны край?
У сталакцітах крышталёвых –
Зноў сакавіцкі сонцаграй!
Цішком пракраўшыся праз межы
У нашы вёскі, гарады,
Вясна наладжвае капежы,
Дажджом растайвае ільды.
Нырае ў лункі з сантыметрам,
Каб рыбакоў ад іх прагнаць,
Шпурляе ў птушак подых ветру -
“А ну - гняздзечкі будаваць!”
Звініць адталаю вадзіцай…
Цалуе душы цяплынёй…
І промні сонца - нібы спіцы -
Нястомна круціць над зямлёй…
Змятае сон з вачэй заспаных
Ласкавым дотыкам рукі…
І, блаславіўшы закаханых,
Сплятае шчасце ў вянкі…

Няма спакою ўжо нікому!
У краме, ў транспарце, ў чарзе,
Ў гасцях, на службе, нават дома
Гучыць бясконцае “Ты дзе?”.
“Ты дзе?” - і паўза для адказу…
І глупства нейкага палон…
Але ж, сапраўдная зараза –
Ў руках мабільны тэлефон!
Званок! Ды громка! Ды знянацку!
І трэба нервы ўжо лячыць…
Ці ж мы – закладнікі ў цацкі,
Што ў кішэнях верашчыць?
Бывае, нават і без справы
Тэлефануе родны хтось.
Мо сумна гэтак, мо цікава:
Ці завітае ў хату госць?
Калі ж сяброў-знаёмых мноства
І кожны кіне пару слоў,
Ужо не збегчы ў адзіноцтва,
Каб адпачыць ад тых размоў.
Усе спазналі гэта, хто бы
Да тэлефону ні прыліп!
Усеагульная хвароба
Свет ахапіла, нібы грып.
Тут не памогуць ні мікстура,
Ані прышчэпка ці ўкол.
Калі нястача ў культуры,
Наступствы гэтага – вакол.
Яны ўрываюцца ў душы,
Хавай ты іх, ці не хавай…
Вось і свярбіць, і рэжа вушы:
“Ты дзе?” ,“Чаго?” , “А! Ну, давай!”.

Не сумуйце аб тым, што было.
Усёроўна не вернуць нічога.
Усё былое быллём парасло
І туды непраходна дарога.
Не смуткуйце аб сонейке дзён,
У якіх мелі шчасце калісьці.
Непарушны сусветны закон –
Каб не мець у мінуўшчыну выйсця.
Нам не вернуцца ў свята вачэй,
І ўсмешак, і поглядаў ясных,
Не ўбачыць тых зорных начэй
І світанкаў сваіх тагачасных.
Не ўваскрэсіць кахання святло,
Не звярнуць на інакшую долю…
Што за жорсткае слова – “было”!
Ды шчэ горай – “не будзе ніколі”!
Як бы нам ні карцела змяніць
Усё, што дзесьці зрабілі не тое,
Мы не ўладны ў калішнім пажыць
І нанова прайсці пражытое.
А таму – што дарма бедаваць,
Калі шанец згубілі ўчора?
Лепей “заўтра” свае будаваць
І не ведаць інакшага гора… ...

Няхай няма ў мяне багацця,
Але ж я маю цэльны свет -
Куток камп'ютэрны ў хаце
І цуд-люстэрка - Інтэрнэт.
На блоке кнопку націскаю,
Мадэм уключаю і экран -
І зноў на пажыцях Тут бая
Пасуся, нібыта баран.
Чытаю свежыя навіны,
Праграму тэлеперадач,
Шукаю нешта ў магазінах -
Не пакупнік, дык хоць глядач.
То зазірну наконт работы,
То фотаздымкі пагляджу,
То пасмяюся з анекдотаў
І тым парадую душу.
А то на форумы звалюся -
Літаратура, мода, спорт -
Каб ведаць, чым у Беларусі
Жыве і дыхае народ.
Дай Бог, каб вочы не апухлі,
Калі ў паўночную пару
Гуляю ў Яндэксе і ў Гуглі,
Прымаю пошту на майл.ру.
Такой бяды, што ныюць дзеці,
Што жонцы зноў мяшаю спаць...
Пакуль вандрую ў Інтэрнэце,
Мяне нікому не дастаць.

Ты, што завешся беларусам...
Ты, што завешся беларусам,
Што любіш шчыра родны край,
Не вешай голаў сваю ў скрусе,
Не падай з гора у адчай.
Вер: прыйдзе час, вясновым ранкам
Засвеціць сонца нам ярчэй,
I між галін бяроз над ганкам
Палье свой пошчак салавей.
I мілы край нязгаснай краскай
Заззяе ў променях вясны,
I мы пад небам з Божай ласкі
Адчуем радасць: "людзі" мы.
А час той сёння недалёка,
Яго нам трэба не чакаць -
Насустрач рушым цвёрдым крокам,
Каб злыдзень часам ненарокам
Яго ад нас не змог забраць.

Родны кут.
Не першы год жыву ў сталіцы,
Не першы год я гарадскі...
Чаму ж мне часта поле сніцца,
Якім я крочу напрасткі?
Чаму мне сняцца хвалі жыта,
Сінеча лёну за сялом
I летні луг, дзе я нібыта
П'ю са збанка ваду нагбом?
Чаму мне сняцца пералескі,
I хвалі Моўчадзі-ракі,
I задуменныя пралескі,
I неба весняга блакіт?
Люблю цябе, мая сталіца,
Каторы год жыву я тут.
I ўсё ж да скону будзе сніцца
Майго дзяцінства родны кут.