Стихи и песни на белорусском языке!!!

Я маўчу...
Я адчайна маўчу,
Сцяўшы зубы падчас ад бяссілля.
Знервавана маўчу,
Хоць тут варта было б галасіць —
Белай птушцы жывой
Падразаюць свабоднае крылле,
Каб з яе, заняволенай,
Чучалам потым зрабіць.
І гучыць увушшу:
"Усё роўна не жыць ёй на свеце,
Падрыхтуйма таму
Дасканалы ў музей экспанат.
Каб пабачыць маглі
Праз стагоддзе дарослыя й дзеці,
Што за птушка спявала
Калісьці пад стрэхамі хат".
І, падрэзаўшы крылы,
Саджаюць у клетку за краты,
Каб, крый Бог, не ўцякла
Нейкім цудам насустрач вятрам.
На абураны люд
Паглядаюць, нібы на вар'ятаў:
"Ім абы пакрычаць.
Белай птушкі шкада дзівакам!
Не ўратуюць яе.
Дый навошта яе выратоўваць —
Птушак шмат у прыродзе:
Ад сокала да салаўя..."
А ў мяне на шматкі
Часам сэрца парвацца гатова:
Тая птушка ў бядзе —
Гэта ж родная мова мая.

***
Пойдзем, сядзем на лавачцы той,
На гары пад пахілай бярозай.
Перамовімся ціха з табой
І маўчацьмем, аддаўшыся крозам.
Сёння ноччу аслеплы ліхтар
Не расплюшчыць жаўтлявае вока.
Будуць зоры мігцець паміж хмар,
Клікаць нас за сабою далёка.
Ды не рушым мы за небакрай,
У халодны абшар невядомы.
Можа, там, на нябёсах, і рай,
Толькі стуль не вярнуцца дадому.
Там без крылаў нікуды, а мы —
Не анёлы і нават не птушкі:
Тут, пад дрэвамі, нашы дамы,
Тут, унізе, дарог нашых стужкі.
Мы — зямныя. Няхай уначы
Клічуць зоркі Вялікага Воза...
Пойдзем, сядзем з табой, памаўчым.
Аб жыцці пад пахілай бярозай.

МАЯ РАДЗIМА

Не хачу адрывацца ад роднай зямлi,
Маё сэрца з ёй моцна зраслося,
Хоць шляхi мяне ўбок ад яе адвялi,
Ды вярнуцца цяпер удалося.

Тут калiсьцi сцяжынкi дзяцiнства прайшлi,
Па каханай тут сэрца балела,
I юнацкiя светлыя мары былi,
Бо ад шчасця душа зiхацела.

Як матуля, патрэбна Айчыны зямля,
Ад яе на душы асалода,
Ды iначай складалася доля мая,
Бо такою ў той час была мода.

Нам радзiмаю быў ўвесь Савецкi Саюз,
Так дарэмна было спадзявацца.
Беларусь – мне Радзiма, а я – беларус,
Як ад роднай зямлi адрывацца?

31.03.1998
Анатолiй Iванавiч Балуценка

Прыемная дробязь.

Святочны дзень. На столсняданак
Шчадроускi жонкападае.
Муж, хоць не пан I непадпанак,
Жанчыну шпiлькай дастае.

Нядрэнна усе. Але у суседкi
У хлебе тмен i супз лапшы…
Яно I дробезь, Богмне сведка,
Ды усе ж прыемна на душы.

Блiны у цябе на смак- нiчога,
Вось толькi хрумстуне стае.
Пякла суседка мне у дарогу,
Аж гнууся нос , як я iх еу.

Канешне дробязь- хрумст блiновы,
А як прыемна мужыку!»-
Скасiу у столь пагляд I бровы,
Пад бараду паклау руку.

Затым крануу бiфштэкс з амлетам,
Суседку хвалячы, бы зяць…
«Здаецца дробязь, ды прыгэтым
Прыемна усе –ткi, што сказаць.»

Жаночы твар успыхнуу ружай,
Маланкi блiснулi у вачах
I разануу язык па мужу,
Што заiкацца той пачау.

«Суседу Бог на дзюймiк нейкi
Мужыцтва большае уручыу.
I дробязь быццам, што капейка,
А як прыемна для жанчын!....

Каза раз глянула у вядро
З кароуiм сырадоем
I цiк у голоу быядром
Ударыу па настрою.

«Няма у яе нi малака,
Нi воуны, нi надою,
А мужа мае- унь Быка!
А жыву удавою

Надой мой большы за яе,
Ад тлустасцi ажззяе,
А бык мяне рагамi б*е
У статак не пускае.

Ды гэта ж прама генацыд,
Апартэiд фярмовы»-
Каза узняла уверх капыт
I падвяла выснову:

«Патрэбен важкi дакумент,
Што я I есцьКарова.
Тады нi Бык, нi прэзiдэнт
Не скажуць мне нi слова.

Загадчык фермы не устаяу
Перад Казiнай бурай.
Ярлык ей выдау I сказау:
-«Каровай будзеш бурай.

Каза у статак да быка
На крыллях прыляцела,
Затанцавала гапака,
Вiльнула тонкiм целам
- Якiя рожкi у мяне,
Бародачка I губы!
Лiзнi мяне ты па спiне
Я уся твая, мой дюбы!

Свой генны код перавяду
На увесь каровiн статак,
Я – патрыетка, прывяду
Удойлiвых цялятак…

Бык гляну коса на медаль-
Блiснула бронза знiчкай,
Сказау сабе:-Вялiкi баль
Яшчэ не есць прывычка
У статку бедзеш ты хадiць,
Раз пашпарт маеш звонкi…
Ды хай хто выдау, той I спiць
З табой, як з роднай жонкай.

А я , прабач, каленi гнуць
Не стану прад табою.
Мне лепш з Каровай незаснуць,
Чым з нейкаю Казою

У гэтай байцы есць мараль:
Не чалавек
той Бык на жаль….

Вершы пiсау Аляксей Кабцюг.

Сёньня ці можа ў які іншы час
споўняцца мары нашыя іншым,
сэрца акрыляць, боль ускалышуць
смагі нястольнай шчасьця жыцьця.
Сёньня ці можа ў які іншы час
неба ўсьміхнецца й нашаю зьнічкай
і ў Неспазнанасьць сьвечкай грамнічнай
мары паклічуць нечыя нас...

ЦI ДАРУЕ?

Няма спакою ў свеце i не будзе,
Дзе мiрная хвiлiна хоць адна?
Паводзяць агрэсiўна надта людзi,
I доўжыцца бясконцая вайна.

Ёсць моцныя падставы для сумнення,
Што самы разумнейшы чалавек:
Чаму свой розум, iнтэлект, уменне
На зброю шчодра марнаваў павек?

Незразумела, як магло адбыцца,
Што нiшчыць чалавека чалавек?
Цячэ людская кроў, нiбы вадзiца,
Багата нацякло крывавых рэк.

Чаму нацыянальная нязгода
Нянавiсцю ў сэрцах людзей гарыць?
Чаму жаданне моцнага народа
Заўсёды слабы цалкам пакарыць?

Iдзе вайна, i пакутуюць людзi,
Ад жорсткасцi магутных слёзы льюць,
Такое ж сэрца б'ецца у iх грудзях,
Жыццё бязглузда людзi аддаюць.

Вайна чамусьцi людзям не абрыдла,
Адны ваююць, iншыя глядзяць.
Паводзяць сябе людзi горш, чым быдла,
Цi зможа Бог грэх цяжкi дараваць?

8.12.1994
ХЛУСНЯ

Каб людзям iлжэсведкамi не быць,
Даў запавет Гасподзь нам на скрыжалi,
Ды людзi ўсё працягваюць грашыць,
Бо не прымаюць дадзенай маралi.

Вакол хлусня, адкрытая мана,
Прыняць сумленнасць не жадаюць людзi.
Няўжо, наш лёс – ўвесь час брахня адна?
Было раней такi, i далей так будзе.

Палiтыкi займаюцца хлуснёй,
I не гарыць агнём пад iмi глеба,
Палiтыка трымаецца на ёй,
Таму яна дзяржаве вельмi трэба.

I нават падабаецца хлусня,
Яна часцей прыемнаю бывае,
Яе выкарыстоўваюць штодня,
А праўда толькi горка абражае.

Калi заўсёды праўду гаварыць,+
Па-iншаму душа не дазваляе,
Здаецца людзям, што пачаў хлусiць,
Сапраўднасцi нiхто не давярае.

Такiмi Бог адвеку нас стварыў:
Iлгаць, манiць, хлусiць не перастанем,
На барацьбу не трэба трацiць сiл,
Бо iншымi нiколi мы не станем.

29.12.1994
Анатолiй Iванавiч Балуценка

Выбух у мінскім метро-
Як нож пад лапатку дзіцяці.
Як сівер халодных вятроў
На першыя кветкі.
Як удар па цяжарнай маці.
Ударыў не проста трус.
Не проста маральна паўшы.
А вырадак. Нелюдзь.Гнус,
Душу Сатане прадаўшы.
На бязвінных, на простых людзей-
Не на мафію і паразітаў-
Як рука паднялася твая, ліхадзей?!
Толькі немцы палілі так
Нашы вёскі і жыта.
2
У тым дыме метро
На кускі разарваны
Светлыя мары, надзеі, любоў...
Там нашыя сэрцы крываваю ранай
Зліліся ў сэрца адзінае зноў.
Не выплакаць слёз.
Быццам пад камянямі-
Мае родныя дзеці, сёстры, браты...
Малюся за вас я
Усімі вясновымі днямі.
Зорамі ўсімі.
І ззяннем крынічнай вады.
І пракляцце табе!
Твайму босу! І роду!
Вырадак люты.Чорная гліна часоў.
Бо ніколі з душы ўжо не змыць вам, уроды,
Гэту людскую бязвінную кроў.
Хоць наперадзе час-
Яшчэ болей суровы.
Метро указала:
Мы не зброд. А народ!
Бо толькі ў адзінстве, братэрстве, любові
Выжывем мы-
Як выжывалі ўжо тысячы год.

Аўтар Ніна Аксёнчык

Там каля млына,цвила калина
дзеж тая дзяучына,што мяне любила.
Не так любила,як шанавала,купила коника падаравала.
А той каничак,быстрыя ножки,вёз меня да любай зблудзиу з дарожки.
Дзе ж мая милка спатаньки ляжа?
ой ляжа,ляжа..сама с сабою,белыя ручаньки пад галавою.

ВЫСОКАЯ МЭТА

Паставiць як не правiльна мэту,
Не дасягнуць яе ў жыццi нiколi,
Наклiкаеш сам на сябе бяду,
Ахвярай станеш па уласнай волi.

Нiколi ў жыццi радасцi няма,
Бо за няўдачай крочыць зноў няўдача,
Ў няпэўным стане цяжка нездарма,
Таму душа бясконца горка плача.

Галоўнае ў жыццi – душэўны стан,
Як добры – i на свеце жыць цудоўна,
Высокая мэта ў жыццi – падман,
Мэту якую дасягаць – ўсё роўна.

Нiколi ўсе не здолець рубяжы,
I зорку не дастаць нiколi з неба,
Цудоўна, калi радасць на душы,
Не гора шмат, а шчасця людзям трэба.

Таму не след сабе шукаць бяды,
Высокая мэта – як ашуканка,
Бо прыйдзе задавольванне тады,
Калi на дасягальным ўзроўнi планка.

ШУКАЕ ЛЕПШАГА

Як цуд, бясконца вабiць край далёкi,
Здаецца, шмат цiкавых ў iм падзей,
Адкрыецца вакол абсяг шырокi,
Жыццё там – мёд, багата саладзей.

Ў чужых руках бывае болей булка,
Але сваёю трэба даражыць,
За морам i маленькая рачулка
Ракой здаецца, хваля ў ёй бяжыць.

Хоць без агню i не бывае дыму,
Ды аб чужых краях чаго тужыць?
Зрабiць багатай трэба нам Радзiму,
Таксама годна каб маглi мы жыць.

Замежныя даброты вельмi вабяць,
Ды ўсе на iх паехаць не маглi,
Жыццё не хутка будзе лепей, мабыць,
Ды жыць прыемней на сваёй зямлi.

Хоць выйсця пакуль добрага не бачна,
Мо жабракамi будзем мы павек?
Хто едзе, тых карыць не трэба значна,
Бо лепшага шукае чалавек.

Ну сядай, сядай са мной, калi ласка,
Навальнiцы песня старая-старая.
Слухай казку. Апошнюю казку.
Яна на тваiх вачах памiрае.
Ў гэтай казцы ялiны лапы схiлiлi,
Вiзантыйскi захад у алым дыме...
"Зялёная сарока кашку варыла,
Зялёная сарока з дурнымi вачыма..."
У кулiнарную кнiгу глядзела,
Чухала патылiцу драўлянаю лыжкай,
I дзеткi кашку да лыжкi з'елi,
А нам з табой не далi анi крышкi.
*
Ты смяешся? Такога няма на свеце?
Не смейся, любая, свет шырокi.
Мы з табою толькi дурныя дзецi.
Нам добра з гэтай чубатай сарокай.
Сарокi розныя рэчы крадуць,
I, можа, ў гняздзе яе, з золатам поруч,
Ляжыць каханне, святло i радасць,
Што прынесла сарока з-за сiняга мора.
Аддайце, сарока. Няма ўжо сiлы.
Яна ж не кахае мяне, хоць зарэжце.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Дай я цябе пацалую, мiлая.
А каша?
Чорт з гэтай кашай, нарэшце. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Словы Уладзiмiра Караткевiча * * * * * * * * * * * *Музыка Барыса Вайханскага * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Напишите пожалуйста стихотворение " Жняя" - оно мне очень нравиться, вроде бы написал Янка Купала, начинается со слов " Як сама царыца у залатым вяночку...." Спасибо.

Рискну поделиться СВОИМ....
Як многа я хачу сказаць аб Беларусi-
Вялiкай,як нябёсы,музычнай нiбы гусли.
Сябе я без яе зусiм не мушу,
Такую,як ў яе,хачу я мець і душу:
* *З размахам крылаў,з россып'ю капелi,
* *I з лепетам дзiцяцi ў калыбелi,
* *З малiнавым заходам на апушцы,
* *З царкоуным крыжам веры на макушцы,
З багаццем слоў,з магутнай сiлай мовы,
З духмяным хлебам,што ўсяму аснова,
I з шырынёй яе радных прастораў,
З пяшчотаю рамашкавых убораў,
* * З цудоунай кветкай,з веткамі ракiты,
* * Са славаю салдат,што не забыты,
* * З вялiкай шчырасц'ю i з моцнаю апорай,
* * З якой жывем мы без нужды и гора,
З вадой крынiцы,што чысцей крыштала,
I з вераю ў сябе,якой у нас не мала!
З такой душой нiхто нас не прымусiць
Нi адступiць,не упасцi i не струciць!
* * *Хай моцны дух i пламянь у сэрцы бьецца
* * *Ў каханне к той зямлi,што Беларусь завецца!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * (авторское)

Жняя
Як сама царыца
У залатой кароне,
Йдзе яна ў вяночку
Паміж спелых гоняў.
З каласкоў вяночак –
Моладасці сведка –
На ёй зіхаціцца,
Як у садзе кветка.
На грудзях шчаслівых
Каптанок ружовы,
У руцэ сярпочак
Зублены, сталёвы.
Вецер абнімае
Стан яе дзявочы,
Сонца ёй цалуе
Шыю, твар і вочы.
Каласкі хінуцца
Перад ёй паклонна,
Дзівіцца ігруша
На мяжы зялёнай.
А яна – царыца –
Весела, шчасліва
Карануе песняй
Залатое жніва.
Смела йдзе у сонцы
Ўся сама – як сонца,
Гэта жнейка наша
Ў нашаей старонцы.
Янка Купала 1911

Янка Купала
* * * * * * * Прывітанне * * * *

Зноў я з вамі, са сваімі, *
* Мілыя сяляне!
Будзем разам спатыкаці * *
*Ночку і світанне.
Станем разам у парадак * *
З плугам на папары
Спольна скібіну варочаць, * *
*Нажываць загары,
Над работай непрыдумнай * *
Вясковай пакоры
Будуць здаля баяць байкі * * *
Хвойкі, ясакоры.
Скіба ў скібу, гоні ў гоні * * *
Высцелем на дзіва;
Ляжа зерне, ўзойдзе колас, — * *
Узрастай шчасліва!
За плугамі за сваімі * * *
На прасторы божым
Чыстым сэрцам, вольнай думкай * *
Песню-казку зложым.
Пойдзе плавам песня-казка * *
*Ў свет аб нашай славе,
Дзіву дасца свет вялікі *
Гэтакай праяве.
Хай свет знае, што патрапе *
* Без чужых прымусаў
Беларуса праца, сіла, *
* *Сэрца беларуса.

пожалуйста, напишите песню, я не помню названия только, но слова там такие: Казка кахання чароуная ты калиласка чакай мяне...

Аўтар музыкі -- Васіль Раінчык
Аўтар тэксту -- Уладзімір Някляеў
"Верасы" - Родны мой горад
1-шы куплет:
Песняй журлівай, крылом жураўліным,
Зорак суніцамі
Першым спатканнем і першым расстаннем
Горад мой сніцца мне.
Прыпеў (двойчы):
Родны мой горад, любоў мая,
Казка кахання чароўная.
Ты, калі ласка, чакай мяне
З кожнай дарогі, са шляху расстайнага.
2-гі куплет:
Пад бліскавічным і сонечным небам
Днём і парой начной,
Светлы і чысты, як ветразь надзеі,
Горад вясны маёй.
Прыпеў (двойчы):
Родны мой горад, любоў мая,
Казка кахання чароўная.
Ты, калі ласка, чакай мяне
З кожнай дарогі, са шляху расстайнага.
3-ці куплет:
Закалыхалі начныя праспекты
Клёны з таполямі…
Толькі б чакалі у горадзе гэтым,
Толькі б нас помнілі.
Прыпеў (двойчы):
Родны мой горад, любоў мая,
Казка кахання чароўная.
Ты, калі ласка, чакай мяне
З кожнай дарогі, са шляху расстайнага.

8 сакавIка.

На восьмы дзень вясны, нахату
Да цешчы у веску рушыу зяць.
Павiншаваць з жаночым святам
I кроунай злагадай узяць.

Ну усе што мог усклау наплечы,
Бы чорт пiхнуу душой дваiць:
I шыу i мыу, палiу у печы,
Казу надумау падаiць.

Накiнуу хустку гаспадынi
Даяр, дый толькi, сведка Бог.
А жэст рукой зрабiу да вымя,-
Каза турхель рагамi убок.

Каб больш не мець пакутбадовых,
Ну хоць i зяць,а усе-ткi госць,
Абвiу бадлiвую шпагатам
Ды зноу за справу ягамосць!

Карову, тую ж дояць збоку
Казе ж глядзець патрэбна ухвост;
Сядзiш, крыху прыжмурыш вока,
I цягнеш вымя навырост.

Ах , гэты хвост бы пэндзальмайстра
Снуе то уверх, то унiз, то у бок.
А малако усе мiма кайстры,
Не на карысць той першы урок…

Хто у гэткай справе не наiуны?
Папругу выцяг са штаноу,
Канец пятлей на хвост накiнуу
Другi на рогi напароу.

Памкнууся зноу за справуузяцца;
Штаны упалi, во агрэх.
Панесла цешчу у хлеу падацца,
Мо на цiкавасць, мо на грэх..!

Кранула дзверы,-- жах карцiна,
Якой няма i упаноу:
Каза у шпагатнай павуцiне
I зяць танцуе без штаноу.

Кальнула госця вострымджалам,
Што той у момант успацеу
« Дачкi маей яму, бач мала,
У турму нягоднiк захацеу!»

А той стаiць савень савою,
Язык у роце колам стау.
« Я хай ты ляснicя з вясною!
Чаго я у госцi завiтау!?»