Стихи и песни на белорусском языке!!!

Мінчанка.
Ой, зара-зараначка
Гасне за ракой.
Мілая мінчаначка,
Я навек з табой.
Лісцем запарошаны
Каля рэчкі сквер.
Без цябе, харошая,
Сумна мне, павер.
Ціхая сцяжынка
Удаль мяне вядзе.
Вунь мая дзяўчынка
Да мяне ідзе.
Шчыра усміхаецца
Мне яна здалёк,
Быццам бы вітаецца
3 намі вечарок.
Ой, зара-зараначка
Гасне за ракой.
Мілая мінчаначка,
Я навек з табой.

На плошчы Якуба Коласа.
Прыжыліся бярозкі
3 беларускага гаю,
Спадарожніцы вёскі,
Прыгажосць майго краю.
I на плошчы сталічнай,
Ля шумлівых фантанаў,
Дрэўцы шэпчуць прывычна
Ціха песні мінчанам.
I дрыготкі іх голас,
Што крапут пазалотай,
Чуе ўдумлівы Колас
I ў пагоду, і ў слоту.
Падрастайце, бярозкі,
Ўвысь цягніцеся горда,
Спадарожніцы вёскі,
Што аздобілі горад.

Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.

[Привалова]

Зорка Вянера ўзыйшла над зямлёю,
светлыя згадкі з сабой прынясла...
помніш, калі я спаткаўся з табою,
зорка Вянера ўзыйшла.
З гэтай пары я пачаў углядацца
у неба начное і зорку шукаў.
Ціхім каханнем к табе разгарацца
з гэтай пары я пачаў.
Але расcтацца нам час наступае;
пэўна, ужо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
але расстацца нам час.
Буду ў далёкім краю я нудзіцца,
ў сэрцы любоў затаіўшы сваю,
кожную ночку на зорку дзівіцца
буду ў далёкім краю.
Глянь іншы раз на яе, - у расстанні
там з ёй мы зліем пагляды свае...
каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
глянь іHшы раз на яе...
Раманс Максіма Багдановіча

[Привалова]

"ШЛЯХ ДА БЕЛАРУСI"
За векам век плыве-цячэ,а мы ідзем-ідзем і што-ж?
О, як далека нам яшчэ да Беларусі.
Ужо нясцерп нам крыж пакут і мы крычым-крычым, але
Не дакрычаліся пакуль да Беларусі .
А можа быць яна міраж і усё мы трызнім, бо чаму ж
Не далятае голас наш да Беларусі...
Відаць пракляцця знак ляжыць на нас ад роду і таму,
Так цяжка шлях нам церабіць да Беларусі.
За векам век плыве-цячэ,а мы ідзем-ідзем і што-ж?
О,як далека нам яшчэ да Беларусі.
Равуць вятры, грымяць грамы ,пыл засціць вочы нам і усё ж,
І усё ж мы дойдзем, дойдзем мы да Беларусі .
<SPAN style="FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif&505050; FONT-SIZE: 4.5pt; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: RU">

<SPAN style="FONT-FAMILY: 'Tahoma','sans-serif&505050; FONT-SIZE: 4.5pt; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: RU">

[Привалова]

Летняя ночка купальная
Яснай растаяла знічкаю.
Падаюць зоры світальныя
Ў чыстыя воды крынічныя.
Ой ты, дзяўчыначка мілая,
Як жа ты свет упрыгожыла!
Ластаўка ты лёгкакрылая, -
Светлы мой сон растрывожыла.
Ты мне вясною прыснілася
Неразгаданымі чарамі,
Сэрца парыўна забілася
Лёгкімі крыламі-марамі.
Пэўна цябе, ненаглядная,
Стрэў я часінай удалаю.
Ты ж мая доля спагадная,
І не шкадую німала я.
Ой ты, дзяўчыначка мілая,
Як жа ты свет упрыгожыла!
Ластаўка ты лёгкакрылая, -
Светлы мой сон растрывожыла.

[Привалова]

Жураўлі на Палессе ляцяць
Каб любіць Беларусь нашу мілую
Трэба ў розных краях пабываць.
Разумею цяпер, чаму з выраю
Жураўлі на Палессе ляцяць!
Што ім тыя пагоды паўднёвыя,
Што ім пышны платанавы рай,
Калі клічуць іх далі сасновыя
І азёрны рабінавы край.
Сакавітыя пожні мурожныя
Не заменіш нічым і нідзе,
І зямлю, дзе сцяжыначка кожная
У прыветлівы дом прывядзе.
Каб любіць Беларусь нашу мілую
Трэба ў розных краях пабываць.
Зразумееш тады, чаму з выраю
Жураўлі на Палессе ляцяць!

[Привалова]

Лісцікі зеленяй хваляццаНебу панятлівай мовай:Росамі мыюцца раніцай,Песцяцца сонцам паўднёвым. Захадам модлы пакорныяЗ маткай-зямлёй адпраўляюць;Тайна у ночаньку чорнуюМесяца, зор выглядаюць. Слухаюць смехаў русалчыных,Лопату крылляў начніцы,Ветру павеваў ап'янчаных,Плюскату шклістай крыніцы. Чуецца музыка дзіўнаяЎ повесцях сонных імшараў...Цешыцца явар з калінаю,Скінуўшы зімнія чары.

ТАЦЦЯНА ДЗЯМ'ЯНАВА
Раздача бяздомных жывёл.
Вы чулі? Чыталі пра гэта?
А добра бы - хтосьці правёў
Раздачу бяздомных паэтаў...
Мо, нехта мяне бы абраў,
Прывёў бы, шчаслівы, дахаты,
Ў куточку мне коўдру паклаў,
Наліў бы ў кармушку гарбаты.
Я б вершы яму прысвячаў,
Спяваў дыферамбы і песні,
Заўжды ля дзвярэй бы страчаў –
І нам не было б разам цесна…
Але – гэта проста бяда –
Паэтаў ніхто не заводзіць…
Сабаку бяруць , …. ці ката…
Паэты жа…. Дзікія ходзяць…

МІХАСЬ ЮЖЫК
Сонечны зайчык лёг на падлогу,
лёг сярод крэслаў, зблытаных ног.
Сонечны зайчык прыйшоў на падмогу,
некаму ў нечым ён дапамог.
Стала святлей ад гарэзнага госця,
зоркі аддаленай пасланца,
што ад люстэрка адбіўся ў мілосці,
шлях свой адужаўшы да канца.
Промень, у стылым бязмежжы не бачны,
тут праявіўся ў дрэве і шкле.
Некаму стаўшы фрагментам нязначным,
плямкаю на пакаёвым дне.
А кацянё з ім гуляе сур’ёзна –
лапкай памацае, адбяжыць –
з госцем, што ўскочыў з пустэльні марознай
і на падлозе хітра ляжыць.

ЛЮБАЯ БЕЛАРУСЬ

Хаця Беларусь i далёка ад мора,
У нас ёсць шмат iншай красы,
Чаруе шырокая вельмi прастора:
Цудоўныя нашы лясы.

Лясы прыгажосцю мне радуюць вока,
Як мора, лясы не адны,
Бо позiрк адзначыў: пралеглi далёка,
Як мора, палi збажыны.

Па iх прабягаюць ад ветрыку хвалi,
Як быццам бягуць над вадой,
На сцеблах калоссе яны разгайдалi,
Спявае яно, як прыбой.

А побач зялёнае мора iскрыцца:
Касцоў зачакалiсь лугi,
Сваiмi марамi мой край ганарыцца,
I край мне не трэба другi.

Хаця Беларусь i далёка ад мора,
У нас ёсць рака не адна,
Таму i не бачым нiякага гора,
Такая нам люба яна.

18.0.71996
Анатолiй Iванавiч Балуценка

ЧАМУ?

У кожнага ёсць добрыя намеры,
Як людзi толькi пачынаюць жыць,
У iншых душах чарнаты без меры.
Адкуль жа удаецца зло набыць?

Каб ад жыцця мець толькi асалоду,
Лепш любых палка песцiць i кахаць,
Прыносяць людзi гора, здзекi, шкоду,
Калi бязглузда прагнуць забiваць.

Няма сумлення або ў Бога веры?
Як можна жыць з душой такою злой?
Няпраўду кажуць: «Людзi – нiбы зверы»,
Iх спрэчкi не сканчаюцца вайной.

Незразумела, як паводзяць людзi,
Чаму заўсёды сiла – наш кумiр?
Мо з часам дабрыню душа набудзе,
Каб вабiў толькi моцны сталы мiр?

Чаму заўжды хапаемся за зброю?
Так павялось з далёкай даўнiны.
Чаму не хочам мiру i спакою?
Чаму жадаем гора i вайны?

21.11.1995

СВАЯ ЗЯМЛЯ

Свая зямля, зямля дзядоў, бацькоў,
Калi на ёй жывеш, не адчуваеш,
Ды ў сэрцы разгараецца любоў,
Айчыну як надоўга пакiдаеш.

На Бацькаўшчыне шмат гадоў не жыў,
Пабачыў iншых месц ў жыццi багата,
Ды родны край мяне прываражыў,
Бацькоўская мне часта снiлась хата.

Блакiтныя ў снах бачыў верасы,
Паляны, ўлетку дзе збiраў сунiцы,
Чароўныя сасновыя лясы,
Празрыстыя сцюдзёныя крынiцы.

Што змалку ўсёй душою палюбiў,
На ўсё жыццё – духоўнае багацце,
Любоў сваю пранёс i не згубiў,
Радзiма сэрцу – як другая мацi.

Прыйшла пара, i я вяртаюсь зноў,
Радзiма, як раней, перада мною,
Хай будзе ў нас ўзаемная любоў,
З сваёй сустрэцца радасна зямлёю.

27.11.1995

Беларусь, ты не забыта... * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Беларусь, ты не забыта.
У душы, як Божы знак:
Хата… Канюшына… Жыта…
Бульба… Бусел… Шпак…
Мроя… Хлопец закаханы…
Цемра… Шлях дамоў…
Беларусь, ты збудавана
З беларускіх слоў!
* * * *
* * * * * * * * * *Леанід Дайнека

Як умее кахаць беларуска * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Я пяшчотай цябе атуляю, палю.
Да нябёс уздыму шчасце нашае, любы.
Гэтак сонейка ранкам цалуе зямлю.
Гэтак месяц начны вербалозы галубіць.
Каб ты ведаў заўжды:
Праз слату і гады,
На гасцінцах, шляхах
Ці на сцежачцы вузкай,
Як умее любіць,
Як умее чакаць,
Як умее кахаць
Беларуска.
Твае краскі душы я каханнем крану.
А у скрусе прыйду я табе на падмогу.
Цябе сэрцам сваім ад бяды ахіну.
І малітваю я асвячу нам дарогу.
Каб ты ведаў заўжды:
Праз слату і гады,
На гасцінцах, шляхах
Ці на сцежачцы вузкай,
Як умее любіць,
Як умее чакаць,
Як умее кахаць
Беларуска.
* * * * * * * * * * * * * *Ніна Аксёнчык

Мая родная мова * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



Мая родная мова – калыска,
У якой мяне гушкала маці -
Калыхаючы песеннай нізкай,
Навяваючы сон немаўляці…
Нада мной рассыпаліся гукі,
Вадаспадам мелодый луналі…
А матуліны цёплыя рукі
Нібы спевы, душу абдымалі...
Мая родная мова – акенца,
Праз якое я згледзеў юнацтва
І ў сусвет адчыніў свае сэрца,
Каб жыцця вечным вучнем застацца.
І, каб чэрпаць са скарбніцы ведаў
І празрыстай крыніцы маралі,
Я пявучымі словамі зведваў
Ўсё, што продкі мае назбіралі…
Мая родная мова – куточак,
У якім я, напэўна, не першы
Столькі дзён бедаваў, столькі ночак,
Насычаючы думкамі вершы.
Праліваў, бы віно, адчуванні,
Марнаваў, як карцела, паперу -
Адлюстроўваў у творах каханне
Маляваў свет надзеі ды веры.
Мая родная мова - прасторы
Беларускай зямлі сінявокай,
Дзе нябёсы глядзяцца ў азёры,
Вадасховішчы, рэкі, пратокі.
А вакол - благадаць прыгажосці:
Пералескі, лясы і дубровы...
Не апець Беларусь маю госцю,
Без пявучых эпітатаў мовы!
Мая родная мова – прытулак,
У якім я шчаслівы заўсёды –
Незалежна ад межаў няўтульных,
Ад свавольнага густу і моды.
Я і зараз у ім радасць маю,
І па скону душу супакою…
А пакуль што - жыву і кахаю…
І валодаю мовай сваёю…
* * * * * * * *
* * * * * *Таццяна Дзям'янава

Баіцца быць беларус беларусам... * * * * * * * * * * * * * * * * *
Жыў пад прыгнётам ды пад прымусам,
зваўся літвінам, русінам, русам,
зваўся тутэйшым, мяшканцам, мяшанцам…
He знае, рабіць што з апошнім шанцам,
які ён сёння атрымоўвае,
як быць з сваім імем,
з сваёю моваю,
быць ці не быць беларусам нарэшце...
Пытанне няпростае, канешне.
(Дазволю сабе тут крышку іроніі. Характар наш тут, як на далоні.)
He знае? * * * * *
He хоча? * * * * * * * * * * *
He смее? * * * * * * * * * * * * * * * * *
*Баіцца?
Вялікая гэта таямніца.
Зведаў ён ліха апраметнага.
Ён не баяўся таго і гэтага.
Хапала адвагі, каб з ворагам біцца,
ад голаду-холаду каб бараніцца...
Ды вось быць самім сабою баіцца.
Прайшоў праз Хатынь, * * * * * * * * * * * * * * * * *
*праз Курапаты,
зносіць цярпліва Чарнобыль пракляты,
упарта крыніца яго бруіцца...
Ды быць беларусам ён баіцца.
Вось дык ноумен, вось дык феномен —
гэты ўнук бабін, сын гэты удовін.
Казалі «не будзь! » — * * * * * * * * * * * * * * * * *
ён схіляўся ніцма.
Гавораць «будзь!» — * * * * * * * * * * * * * * * *
усё роўна баіцца.
Вось што робіцца з беларусам.
З сінявокім, з белавусам,
не з недарэкам, не з няўмекам,
з добрым увогуле чалавекам.
Баіцца быць беларус беларусам...
Ці, можа, ужо не баіцца? * * * *
* * * * * * * * * *Анатоль Вярцінскі

Беларуская гасціннасць * * * * * * * * * * * * * * * * *


Недарэмна вёска наша цэніцца:
Шчырасцю – гасцінны беларус.
На парозе толькі госць павернецца –
Ільняны разгортваем абрус.
Верашчака, смажанкі, бульбянікі…
Пахне полем дзедаўская печ.
Ешце, госці, залатыя дранікі –
Упадзе гадоў дзесятак з плеч.
І плыве гамонка лёгка, шпарка.
Тут у нас заведзена даўно:
Не звядзецца ў нашай хаце скварка,
Разам з ёй і чарка заадно.
Каб не здрадзіць бацькаўскаму следу,
Беларусь у сэрцы берагчы,
Па гасціннасць я у вёску еду –
Хата зоркай свеціць мне ўначы.
* * * * * * * *
* * * * * *Ніна Аксёнчык

Мы больш сваёй ахвярнасцю вядомы... * * *
Мы больш сваёй ахвярнасцю вядомы,
Мы, беларусы,
Мы — народ такі.
Ахвотна забываем, што мы,
Хто мы.
Згадаюць
Нашай памяці вякі!
Мы сціпласцю сваёй здаўна вядомы,
Саміх сябе хваліць нам не з рукі.
Хай слабакі
Аж падаюць ад стомы,
На плечы ўзяўшы
Пыхі мех цяжкі.
Мы ўсім сваёй гасціннасцю вядомы,
Надзейныя сябры і дружбакі.
I, госць, і падарожны ў нас
Як дома.
А злым і травы колюцца ў бакі.
Гатовы ўсё аддаць —
I тым багаты,
Мы, беларусы,
Мы — народ такі.
Што з краю небяспекі нашы хаты,
Пра гэта
He забудуць чужакі!
* * * * * * * *
* * * * * *Рыгор Барадулін

Беларусы * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Уладны росчырк царскага пяра —
I стаў народ насельніцтвам правінцый
Без мовы, без культуры. I пара
Яму ў народах іншых растварыцца.
Няхай сячэ дрымучыя лясы,
Палюе звера для паноў вяльможных,
Яго жыццё ля плуга і касы,
Халоп нічога іншага не можа.
Але не зніклі з назвай Беларусь
Па царскаму загаду беларусы,
Што песнямі распальвалі зару
I ткалі мрояў тонкія абрусы,
Што з косамі выходзілі на бой
Супроць няпраўды горкай і нядолі,
За бунт плацілі ўласнаю крывёй,
Каналі і раджаліся на полі.
I пад ярмом жадалі дзень вітаць,
I весялосць узносілі над скрухай.
Прыходзьце нашы казкі пачытаць,
Прыходзьце песні нашыя паслухаць,
Пакуль жывуць бабулькі і дзяды,
Што захавалі гэты скарб вялікі.
А раптам забяруць старых клады,
Чым будзем жыць сярод краін шматлікіх?
* * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * *Зінаіда Дудзюк