![]() |
|
#11
|
|||
|
|||
![]()
<p class="notes_note_header_wide" style="border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; border-bottom-color: rgb(218, 225, 232); line-height: 20px; padding-top: 9px; padding-right: 5px; padding-bottom: 7px; padding-left: 20px; margin-top: 0px; margin-right: -22px; margin-bottom: 0px; margin-left: -20px; background-color: rgb(247, 247, 247); font-family: tahoma, arial, verdana, sans-serif, 'Lucida Sans'; ">РОДНАЯ МОВА. (М.Танк)
З лягендау i казак былых пакаленняу, З калосся цяжкога жытоу и пшанiц, З сузор’яу i сонечных цеплых праменняу, З грымучага ззяня бурлiвых крынiц. З птушынага шчэбету, шуму дубровы, I з гора, i з радасцi, i з усяго Таго, что лягло назауседы у аснову Святынi народа, бяссмерця яго, - Ты выткана, дзiуная родная мова. Няма на зямлi таго шчасця i гора, Якога б ты нам перадаць не магла. Няма такiх нетрау, глыбокага мора I гор, праз якiя б ты не правяла Маня на радзiму, туды, дзе сягоння Стаiць акрываулены вораг з пятлей Над спаленай хатай, над родным загонам, Над будучыней I над песняй маей, - Над тым, што было i век будзе вольным. Народ пранясе цябе, родная мова, Святлом незгасальным у сэрцы сваiм Праз цемру I горы змаганняу суровых Калi ж ападзе I развеецца дым I нiвы васкросшыя закаласяцца, - I зноу прашумiш ты вясновым дажджом I зноу зазвiнiш ты у кожнай у хаце, Цыбмалам дасi iх сарэбраны гром I вусны расквецiш усмешкай дзiцяцi. |