![]() |
|
#11
|
|||
|
|||
![]()
Я маўчу...
Я адчайна маўчу, Сцяўшы зубы падчас ад бяссілля. Знервавана маўчу, Хоць тут варта было б галасіць — Белай птушцы жывой Падразаюць свабоднае крылле, Каб з яе, заняволенай, Чучалам потым зрабіць. І гучыць увушшу: "Усё роўна не жыць ёй на свеце, Падрыхтуйма таму Дасканалы ў музей экспанат. Каб пабачыць маглі Праз стагоддзе дарослыя й дзеці, Што за птушка спявала Калісьці пад стрэхамі хат". І, падрэзаўшы крылы, Саджаюць у клетку за краты, Каб, крый Бог, не ўцякла Нейкім цудам насустрач вятрам. На абураны люд Паглядаюць, нібы на вар'ятаў: "Ім абы пакрычаць. Белай птушкі шкада дзівакам! Не ўратуюць яе. Дый навошта яе выратоўваць — Птушак шмат у прыродзе: Ад сокала да салаўя..." А ў мяне на шматкі Часам сэрца парвацца гатова: Тая птушка ў бядзе — Гэта ж родная мова мая. |