З легендау i казак былых пакаленняу,
З кахання цяжкога жытоу i пшанiц,
З сузор'яу i сонечных цёплых праменняу,
З бурлiвага зяння дрымучых крынiц,
З салауiнага шчэбiту i шуму дубравы,
i з гора i з радацi i з усяго,
Таго, што лягло на заусёды у аснову,
Святынi народа, бысмерця яго,
Ты выткана-Дзiуная родная мова.

Няма на зямлi такога шчасця i гора,
Якогаб ты нам перадаць не магла,
Няма такiх нетрау глыбокага мора,
i гор праз якiб ты не правяла,
Мяне на радзiму, туды, дзе сягодне,
Стаiць акрываулены вораг з мячом,
Над спаленай хатай, над родным заборам,
Над будучыняй i над песняй маёй,
Над тым что было i будзе век вольнмы.

Народ пранясе цябе родная мова,
Святлом несгасальным у сэрцы сваiм,
Праз цемру i годы змаганняу суровых,
А калi ападзе i развеецца дым,
i нiвы выскросшый закаласяцца,
i зноу прашумiшь ты вясеннiм дажджом,
i зной зазвiнiшь ты у кожнай у хаце,
Цымбалам дасi iх сарэбраны гром,
i нiвы расквесцiшь улыбкай дзiцяцi!