Мне Купала казаў, што бы з намі ня сталася,
Дзе бы мы ні былі, каб заўсёды ядналіся.
Беражыце тое, што матуляй дадзена, прадзедам,
каб сваё ніколі-ніколі не было прададзена.
Святыя радкі, ў грудзёх маіх магутны выбух,
Выйдзі на паветра, цяпер глыбокі ўдых-выдых.
Твая воля нам дазволіць адшукаць выйсьце,
Выйдзі зь цемры, сябра, на сьвятло хутчэй выйдзі.
Тут каштоўнасьць, для якой, на жаль, няма мейсца,
А шмат і ня трэба,куточак толькі сэрца.
Толькі адчуць, што даражэй за ўсё на сьвеце,
Каб валодалі беларушчынай дзеці.
Каб мы марылі-марылі, жылі, зьдзяйсьнялі мары,
Каб мы бачылі ўсьмешкі на кожным твары.
Трэба пачаць, а пачынаць трэба з сябе,
Не з іх, не з яго, не з яе, а з цябе.