[Bon Jour]

Сяргей Дубавец, пісьменнік, крытык, выдавец.
Ня быць беларусам – значыць, рабіць выгляд, што цябе няма.
Гаворка ідзе пра базавы інстынкт самазахаваньня, які выяўляецца двума спосабамі.
Першы – мімікрыя: я схаваўся, зьмяніў афарбоўку, зьліўся з прыродай, з натоўпам, з фонам. Ці – прыкінуўся мёртвым. Мяне няма.
Другі спосаб – праз выяўленьне ўласнае самасьці, тоеснасьці, адметнасьці ад іншых. У абодвух выпадках ты маеш шанец выжыць, але ў першым выпадку проста выжываеш, а ў другім выжываеш як ты.
Быць беларусам – гэта работа. Работа гаварыць па беларуску і ўдасканальваць свае веды, расшукваць сваіх продкаў і наведваць котлішчы роду, выхоўваць дзяцей у духу пераемнасьці. Як і кожная творчая работа, яна ўзнагароджваецца эўфарыяй здабыткаў і кароткімі імгненьнямі шчасьця.
Калі беларус гаворыць па-расейску, ён ня робіць сваю работу быць беларусам, але ён ня робіць і работу быць расейцам, ён толькі спакушаецца плёнам работы расейца і ягонымі кароткімі імгненьнямі шчасьця.
Мімікрыя – не работа. Гэта неўсьвядомленае перажываньне, загнанае ў падкорку. Што б табе ні казалі беларусы, якія ня робяць сваёй беларускай работы, але іх нацыянальная здрада сядзіць у іх пад страўнікам. Яны гоняць ад сябе непрыемныя думкі прэч, але тыя ад гэтага толькі глыбей выядаюць нутро і часьцяком прыводзяць да фізычных разладаў і хваробаў.