8 сакавIка.

На восьмы дзень вясны, нахату
Да цешчы у веску рушыу зяць.
Павiншаваць з жаночым святам
I кроунай злагадай узяць.

Ну усе што мог усклау наплечы,
Бы чорт пiхнуу душой дваiць:
I шыу i мыу, палiу у печы,
Казу надумау падаiць.

Накiнуу хустку гаспадынi
Даяр, дый толькi, сведка Бог.
А жэст рукой зрабiу да вымя,-
Каза турхель рагамi убок.

Каб больш не мець пакутбадовых,
Ну хоць i зяць,а усе-ткi госць,
Абвiу бадлiвую шпагатам
Ды зноу за справу ягамосць!

Карову, тую ж дояць збоку
Казе ж глядзець патрэбна ухвост;
Сядзiш, крыху прыжмурыш вока,
I цягнеш вымя навырост.

Ах , гэты хвост бы пэндзальмайстра
Снуе то уверх, то унiз, то у бок.
А малако усе мiма кайстры,
Не на карысць той першы урок…

Хто у гэткай справе не наiуны?
Папругу выцяг са штаноу,
Канец пятлей на хвост накiнуу
Другi на рогi напароу.

Памкнууся зноу за справуузяцца;
Штаны упалi, во агрэх.
Панесла цешчу у хлеу падацца,
Мо на цiкавасць, мо на грэх..!

Кранула дзверы,-- жах карцiна,
Якой няма i упаноу:
Каза у шпагатнай павуцiне
I зяць танцуе без штаноу.

Кальнула госця вострымджалам,
Што той у момант успацеу
« Дачкi маей яму, бач мала,
У турму нягоднiк захацеу!»

А той стаiць савень савою,
Язык у роце колам стау.
« Я хай ты ляснicя з вясною!
Чаго я у госцi завiтау!?»