Каза раз глянула у вядро
З кароуiм сырадоем
I цiк у голоу быядром
Ударыу па настрою.

«Няма у яе нi малака,
Нi воуны, нi надою,
А мужа мае- унь Быка!
А жыву удавою

Надой мой большы за яе,
Ад тлустасцi ажззяе,
А бык мяне рагамi б*е
У статак не пускае.

Ды гэта ж прама генацыд,
Апартэiд фярмовы»-
Каза узняла уверх капыт
I падвяла выснову:

«Патрэбен важкi дакумент,
Што я I есцьКарова.
Тады нi Бык, нi прэзiдэнт
Не скажуць мне нi слова.

Загадчык фермы не устаяу
Перад Казiнай бурай.
Ярлык ей выдау I сказау:
-«Каровай будзеш бурай.

Каза у статак да быка
На крыллях прыляцела,
Затанцавала гапака,
Вiльнула тонкiм целам
- Якiя рожкi у мяне,
Бародачка I губы!
Лiзнi мяне ты па спiне
Я уся твая, мой дюбы!

Свой генны код перавяду
На увесь каровiн статак,
Я – патрыетка, прывяду
Удойлiвых цялятак…

Бык гляну коса на медаль-
Блiснула бронза знiчкай,
Сказау сабе:-Вялiкi баль
Яшчэ не есць прывычка
У статку бедзеш ты хадiць,
Раз пашпарт маеш звонкi…
Ды хай хто выдау, той I спiць
З табой, як з роднай жонкай.

А я , прабач, каленi гнуць
Не стану прад табою.
Мне лепш з Каровай незаснуць,
Чым з нейкаю Казою

У гэтай байцы есць мараль:
Не чалавек
той Бык на жаль….

Вершы пiсау Аляксей Кабцюг.