МІХАСЬ ЮЖЫК
Сонечны зайчык лёг на падлогу,
лёг сярод крэслаў, зблытаных ног.
Сонечны зайчык прыйшоў на падмогу,
некаму ў нечым ён дапамог.
Стала святлей ад гарэзнага госця,
зоркі аддаленай пасланца,
што ад люстэрка адбіўся ў мілосці,
шлях свой адужаўшы да канца.
Промень, у стылым бязмежжы не бачны,
тут праявіўся ў дрэве і шкле.
Некаму стаўшы фрагментам нязначным,
плямкаю на пакаёвым дне.
А кацянё з ім гуляе сур’ёзна –
лапкай памацае, адбяжыць –
з госцем, што ўскочыў з пустэльні марознай
і на падлозе хітра ляжыць.