Зяць і цешча.
Шмат розных дарог
У жыцці, канешне...
Як зяць на парог,
Цешча — за яешню.
Зяць — бутэльку на стол,
А закуску — цешча.
А чаму ж навакол
Языкамі плешчуць,
Што цешча — змяя,
Што не любіць зяця.
А вось цешча мая
Не такая, браце.
— Ну, садзіся, зяцёк,
Родны мой, у покуць.
Вось вяндлінка, мядок,
Усяго ў нас хопіць.
Гавары, як жа там
Маецца дачушка.
I чаму не піша нам
Унучка-весялушка.
Напаўняе мне зноў
Цешча шчыра шклянку.
Размаўляць я гатоў
3 цешчаю да ранку.
Пра жонку сваю,
Пра маю Алёнку.
Я цешчы хвалю,
Зразумела, жонку...
Я цешчу заўжды
Дужа паважаю —
Госцем раз у два гады
У яе бываю.