Гнала цётка самагон.
А чыя там з краю хата
У Зарэччы, пад гарой?
Цётка там жыве, Агата.
Будзе гутарка аб ёй.
Хто яна — жняя, даярка,
Ці вырошчвае мо лён?
Не. Яна, браткі, шынкарка,
Цісне ў хаце самагон.
Гар жа гэты звычку мае
У другім сяле збываць,
Бо Агата не дурная
У сваёй вёсцы прадаваць.
А ў Агаты ў наваколлі
Сваякоў ледзь не мільён:
У Парэччы, у Заполлі,
У Залессі, ў Сухадоллі
Возьмуць цётчын самагон.
Наліла кабета ў грэлкі
Той сівухі ды ідзе.
Лічыць, колькі за гарэлку
Будзе выручкі за дзень.
Вось і вёска ўжо, Заполле,
Кум Пятрок у вёсцы ёсць.
Бачыць цётка: сцежкай, полем
Ёй насустрач крочыць хтось.
А як спыніць? Ну й прапала...
Ах ты, божачка ты мой...
А тут грэлка — шусь і ўпала —
Не прыкрыеш і нагой.
Пояс, шэльма, развязаўся...
I стаіць яна, як пень.
Чалавек жа параўняўся:
— Так, кабетка, справы дрэнь...
А кабета аж сакоча:
— Гэта ў грэлцы вар, каток!..
Пад грудзямі штосьці смокча,
Дык лячуся я, сынок...
Каб цяплей было, саколік,
Вось я грэлачку з вадой...
А дружыннік: — Кінь, даволі,
Не мянці, ідзі за мной.
Вось адкуль сюды, ў Заполле,
Прыбывае гэта зло.
...I не носіць цётка болей
Самагонкі у сяло.