Ты, што завешся беларусам...
Ты, што завешся беларусам,
Што любіш шчыра родны край,
Не вешай голаў сваю ў скрусе,
Не падай з гора у адчай.
Вер: прыйдзе час, вясновым ранкам
Засвеціць сонца нам ярчэй,
I між галін бяроз над ганкам
Палье свой пошчак салавей.
I мілы край нязгаснай краскай
Заззяе ў променях вясны,
I мы пад небам з Божай ласкі
Адчуем радасць: "людзі" мы.
А час той сёння недалёка,
Яго нам трэба не чакаць -
Насустрач рушым цвёрдым крокам,
Каб злыдзень часам ненарокам
Яго ад нас не змог забраць.