СЛУХАЦЬ РОЗУМ

Так верыць я каханаму хацела!
Здавлась, што i ён мяне кахаў,
З надзеяй ў вочы сiнiя глядзела,
I ён мяне пяшчотна цалаваў.

Ад пацалункаў хутка затрымцела,
Мяне, мо, пацалункi падвялi?
Зусiм бязвольным станавiлась цела,
Салодкую з iм ночку правялi.

А зараз я сыночка калыхаю,
Такiм не быў, як бацька, я малю,
Ў душы кахання больш не адчуваю,
Цяпер сыночка любага люблю.

Каханне дзiўны цуд ў жыццi стварае,
Кахання кветка вырасцiць плады,
Пылок як без кахання прападае,
Для кветкi шмат напередзе бяды.

Ў жыццi каб шчасце адчувалi дзеткi,
Была да iх бацькўская любоў,
Зарана апыляць не трэба кветкi,
Каб пацалунак не нашкодзiў зноў.

Хоць розуму не хоча слухаць цела,
Ды, каб былi жаданымi плады,
Пазбегнуць каб бяду ў жыццi умела,
Лепш скарыстацца розумам заўжды.