Антон Яршоў: "Сказаць хочацца няшмат. Усе мае ўраджанні і пакуты я змясціў у 4 слупкі.
"Выбух"
Панядзелак. Цёплы вечар падыходзіць бліжэй,
Кожны імкнецца да хаты або на сустрэчу.
Ён таксама ідзе, ужо без надзей,
Жартуе аб грамадзе недарэчы.
Задумлівым позіркам глядзіць на гадзінік,
Сачыць за суседзямі, падлічвае час.
Нерухома сядзіць, чакае наступны прыпынак,
Прачнісь жа, бо цягнік пачаў спыняцца якраз!
Апошні вагон застыў на хвіліну,
Адчыніліся дзверы, і раптам знікла святло.
Боль і спякота ўдарылі ў твар і ў спіну,
Ён быў пасярэдзіне, але нішто зберагчы не змагло…
...Спазніўшысь, яна моўчкі да станцыі бегла,
Толькі б паспець, толькі б паспець!
На жаль душа ўцякла, пакінуўшы цела,
А яна яшчэ доўга будзе помніць непатрэбную смерць…
І яшчэ. Твор адной маёй знаёмай. Хай прабачыць мяне, што ўзяў без пытання...
Наста Вольная:
"Падзеям 11 красавiка прысьвячаецца"
Дым i брудныя твары.
Крыкi i боль у вачах.
Ведаеш, у iх былi мары.
Цяпер толькi попел i страх.
Спакою прыходзiць канец
У гульнях "вялiкiх" людзей.
Цiкава, хто той "маладзец",
Што зьнiшчыў усе рэшткi надзей...
Ня вернеш ужо нежывых.
I зь Менскам такое зрабiлi...
Нянавiсьць да вырадкаў тых.
Спакой наш вы, с*кi, забiлi.