Мала хто можа сабе прадставіць як мага было ў такіх умовах, улічваючы мой характар, заіканне ў стрэсавых сітуацыях, вісець яшчэ і на дошцы пашаны, гуляць у ансамблі, весці дыскатэку, фатаграфаваць усіх бясплатна і яшчэ шмат чым займацца... як і тут у інтэрнэце... а падзяка адна... Падлюк зайздросных заўсёды хапала... Ды і не дзеля падзякі людзі, падобныя мне, так жывуць і паступаюць - дурні толькі ўмацоўваюць жаданне рабіць яшчэ больш і лепш, адчуваць сваю правасць і, вядома ж, нягледзячы ні на што, атрымліваць задавальненне ад жыцця ў цэлым... часта дапамагаючы і самім "падлюкам"... яны бо так усміхаюцца ў вочы... шкада...