Юбілярка
Як шмат прыгожанькіх дзяўчынак
На Украіну Бог прыслаў
На кожнай можаш ты жаніцца
Хоць і не бачыў і не знаў
* * * * * *А ўкраінскія дзяўчата
* * * * * *З другімі цяжка параўняць
* * * * * *Ніхто ў іх каменем не кіне
* * * * * *І не адважыцца кідаць *
Які ў іх прыгожы голас
Ляціць з грудзей, як той званок
Ну, а *сама, як спелы колас
Ісці гатова пад вянок
* * * * * *А дабраты, а ласкі колькі
* * * * * *Павабны гібкі стан ідзе
* * * * * *Такое знойдзеш мо ў багіні
* * * * * *Другіх не *знойдзеш *ты нідзе *
Адна дзяўчынка з Украіны
Адкуль цячэ рэчка Валынь
У Маскву паехала вучыцца
Папробуй камень у яе кінь
* * * * * *Дзяўчынку *тую Ленай звалі
* * * * * *Там спадабаўся ёй маскаль *
* * * * * *Хоць Лена "НЕ" ён не здаваўся
* * * * * *Упрамы быў масквіч, як сталь
За ёю доўга *бядак бегаў *
Пяць параў туфель мо *стаптаў
Пакуль завёў Лену ў ЗАГС * *
І яе жонкаю назваў
* * * * * *І вось закончана вучоба
* * * * * *Яна мастак і мадэльер
* * * * * *Муж медыцынаю валодаў
* * * * * *Не прападуць яны цяпер
Іх лёс ганяе па Расіі
Хабараўск і Калінінград
Іх лёсам стаў цяпер Палеск *
Скітанняў *кончыўся пар
* * * * * *І так жыве сям'я счасліва
* * * * * *У Палеску скора пяты год
* * * * * *Усё ў іх робіцца на дзіва
* * * * * *Кафэ ў іх есць і *ёсць даход
Вяліка ў Лены сёння свята
Сорак гадоў жыццёвы мост
Як у Расіі ў нас прынята
Хачу падняць за Лену тост
* * * * * *Сорак гадоў, зусім не шмат *
* * * * * *Сорак гадоў ужо не мала
* * * * * *Ты мужыкам паставіш мат
* * * * * *Усім без канца і без начала
Яшчэ *каб бізнес рос *квітнеў
І каб кафэ даход давала
Каб Вася баб другіх не меў
Каб Насця унукаў нараджала *
* * * * * *Лене *здароў'я мы жадаем
* * * * * *І юбілярнаю парою
* * * * * *Жадаем Божай помачы
* * * * * *Усёй высокаю страфою

Выпускнікам *2011
Станислав Тарашкевич
Як хутка праляцела пяць гадоў *
Жыццю тут навучаўся я нанова *
І вось я на лінейку крочу зноў *
Прыняць дыплом душа мая гатова * *
* * * * * * * *Я ўспамінаю той далёкі год *
* * * * * * * *Як на навуку я не мог налегчы *
* * * * * * * *І сонейка свяціла мне з нябёс * *
* * * * * * * *Прасіла з курса першага не збегчы *
Як не хацеў я грызць граніт навукі *
Але дырэктар мне сказаў ня грозна
Пасля другі і трэці пяты год
Араў навук я цяжкія барозна
* * * * * * * *А тым студэнтам што рукою белай
* * * * * * * *Сваёй зямлі ня чуеце вы сэрца
* * * * * * * *Не дагадацца вам і за стагоддзе
* * * * * * * *Уласная як б'ецца ваша сэрца *
І не паняць як восенню вясною
Уся дыхае зямля як нашы грудзі
І што яна стараецца даць хлеба
Каб поўнымі сталы ў вас былі людзі *
* * * * * * * *Тут пяць гадоў прайшлі вам не дарэмна
* * * * * * * *Хоць шмат чым вы былі і не давольны *
* * * * * * * *І вам сягоння хопіць знанняў пэўна
* * * * * * * *Ідзіце і арыце зямлю вольна
Цяпер арыце сейце хто дзе можа *
І ў гэтай працы мы вам пажадаем *
Каб ваша праца так была прыгожа
Вялікім смачным белым караваем
* * * * * * * *Усім жадаем каб праз гадоў дзесяць
* * * * * * * *З радасцю прыйшлі вы в УНІВЕР
* * * * * * * *З гонарам сказалі: "Я вучыўся"
* * * * * * * *Я сельгасдыплома кавалер

Гутарка *Данілы *са *Сцяпанам
Сустрэўся Даніла ў свята з Сцяпанам *
Пад плотам *прыселі на межу *з быльянам,
І *як пры сустрэчы належыць ўсім людзям.
Яны *і *гутараць "Як далей жыць будзем?
* * * * * * * Гутаркі ўсё ходзяць па беламу свету,
* * * * * * * Ад *ксёндза * таксама навіну чуў гэту,
* * * * * * * Што волю жадаюць нам даць без атклада
* * * * * * * Вось *толькі з панамі шмат цягнецца рада.
З чым згодны, адныя то іншым няміла *,
Як быкі рагамі *сапхнулася * сіла.
Цар іх прымушае * яны усё *махлююць *
Мужык *у няволі а паны крулююць:
* * * * * * * Ну як * гэта можна *святлейшы наш *паня
* * * * * * * Даваць *быдлу *волю ніхто з нас не станя
* * * * * * * Нап'юцца * на волі куда гэта гожа
* * * * * * * Наробяць такога, не прывядзі Божа!
Не будзе пагрозы *не будзе спалоха:
Парэжуць *па пьяні адзін сябр другога
Мужык без гарэлкі *і дня *жыць не зможа,
А *ён як нап'ецца *ніхто не паможа
* * * * * * * Калі ж ён пачуе што *больш няма ўправы
* * * * * * * Сябе *згубіць *п'янкай *не велькія справы
* * * * * * * Па *п'яні *забудзе ўсе ён на свеці
* * * * * * * Што хлеба немая, *галодныя дзеці *
Калі *ён пад панам то пана баіцца,
Хоць ён не *караны, зато надрыжыцца
Пры *пану ён словы *ўсе забывае,
Ён *ведае моцна *што пан пакарае..
* * * * * * * Вось так мой *браценік *хлусіць паны умеюць,
* * * * * * * Плясці *небыліцы пра нас цару смеюць.
* * * * * * * Бо *ім *косткай воля *у горле застране ,
* * * * * * * Калі *мужык волю *без пана *дастане.
Цару вось *і шэпчуць, хлусня *у кожным слове,
А *цар *усім верыць, * яны тут панове .
Дзяды *нават часу такога *не зналі,
Каб над мужыкамі паны не стаялі.
* * * * * * * Цар мовіць гаворкі аб просценькім людзе:
* * * * * * * Паны *лопнуть, трэснуць, *іх хутка не будзе
* * * * * * * І над мужыкамі ўжо цар будзе панам * ,
* * * * * * * І *зваць мужыка не будуць больш хамам
Ідзе Сцёпа час наш ён не за гарамі
Нас *зваць *скора будуць *таксама панамі,
І кланяцца будуць паны нам маўчліва,
Мы шапкаў * не зняўшы, хадзіць будзем міма. * * * * * * * *
* * * * * * * Узараць трэба поле *нясе *пан прашэння
* * * * * * * Узары, пан Даніла, *зрабі аддалжэння
* * * * * * * Плачу *як ты скажаш, дам чарку таксама,
* * * * * * * Гасцінец *для дзетак *чакае хай мама.
Ласкава *папросіць *"Прыскокні *з касою,
Дачкі *хай з сярпамі сыны з бараною.
З табой таргавацца не маю намеру,
Дам *грошы адразу, *табе моцна *веру..
* * * * * * * Яно так *і будзе: *паны *ўсе ў цішы *
* * * * * * * Без нас пішчаць будуць што ў пастцы *мышы * *
* * * * * * * Засталася нам, *патрываць *шчэ троха.
* * * * * * * Прыйдзе пакаранне панам тым ад Бога.
Ім * * пакута *хутка ўся наша * вярнецца,
Як *мы *жылі цяжка *ім *гэтак *прыйдзецца.
А панам усім нашым, што нас дужа білі.
Пашле *Бог *шмат гора, каб грахі ўсе змылі *
* * * * * * * І *гутар іх *пэўна, *мог шчэ доўга ліцца
* * * * * * * Было *ж трэба *войту тут раптам з'явіцца
* * * * * * * Крычаў *войт і лаяўся *з велькаю сілай
* * * * * * * Прыйшлося * растацца Сцяпану з Данілай.
автор не *известен

ВЯСНОВЫ ДОЖДЖ
З неба сонейка, праз хмары,
Чуць - чуць *свеціць на *палі,
Ў хмарях штосьці, *прагрымела
Усё здрыгнулася ў зямлі.
* * * * * *Пахне *хуткай *навальніцай,
* * * * * *Даждж * чакаюць *на *зямлі,
* * * * * *І хай добраю парою,
* * * * * *Ён пральецца на палі
Хай збірае вецер хмары,
Льецца *з *неба * дождж *- струмень, *
Вецер *грозны *і *магутны,
Ганяй, *хмары, *цэлы *дзень.
* * * * * *А вы, *хмары дажджавыя,
* * * * * *Ваду *ліце *адважней,
* * * * * *І *грымотныя *хмар гукі,
* * * * * *Дайце *дожджык, нам хутчэй
З- за хмар сонейка зірнула,
Усміхнуліся *палі,
Хлыну *дождж *і *патанула,
Ажыло *ўсе на зямлі. *
* * * * * *Усё *пакрые * зеляніна,
* * * * * *Расцвіце *на *палях *хлеб, *
* * * * * *Папрацуем *сябры *з *вамі,
* * * * * *І *напоўнім *збожжам * склеп.

Змяшаліся з кветкамі *
О, раннее *поле, такая краса!
На травах блішчасты, цудоўны ўзор,
Шчэ *рана *і тут, не *абсохла *раса,
Блішчыць *луг *ад *кветак, а неба ад зор.
* * * * * *Сіяюцца кветкі, сама *сенажаць,
* * * * * *Пяюць *ранкам *птушкі, як з медзі *званкі,
* * * * * *Вось сонца * ўстала, *і луг зажаўціць,
* * * * * *Па *кветках *паскачуць *вясны *матылькі.
Мы *кветкі з каханай, на лузе тым рвём,
Карону *із кветак, цудоўнай *красы,
Пад нос напяваючы, *ціха *пляцём,
Каб *потым адзець, не яе *валасы.
* * * * * *Шчасліва *абняўшыся, *быццам *плывём,
* * * * * *Трава *нас ласкае, *да самых *калень,
* * * * * *Гарыць усё цела *і шчокі *агнём,
* * * * * *І *мы паціхеньку, *звяртаем у цень.
Падкошаны ногі, *сядаем мы з ёю,
Зліваюцца * вусны, *ў нас *меж сабою,
І самі шукаюць, *ужо *грудзі *грудзей,
Змяшаліся *з *кветкамі, *мы, *із *травою.
* * * * * Жураўлі *ляцяць
Белай *паласою, ляжыць *снег ў долах,
Свішчуць *дзесьці * птушкі *з *раніцы *яшчэ,
Ціха! *Што за гукі? *дзесьці *ў прасторах, * * *
Гук такі прыгожы, *песняю *цячэ. * * *
* * * * * *Зіма *адступае *і ў бяздонным *небе,
* * * * * *Жураўлі *із *выраю , зноў *дамоў ляцяць,
* * * * * *Роўненькім *кліночкам, *над *Палескім *садам,
* * * * * *Над *ракою Дэймай, *на *заліў *апяць.
Цягнецца *кліночак у *бяздонным *небе,
Ён расце, *чарнее, скора *ўбачыш * іх, * * * * * *
Так *глядзець цікава, чуеш *шум *іх *крылляў,
А *на сэрцы радасць, * за *прыродны *міг. * * * *
* * * * * *І *глядзіш *маўкліва, *на * дарожку тую,
* * * * * *Як *журавель-птушка, *зноў *дамоў спяшыць,
* * * * * *А на Дэйме *крыгі, *ломяцца, * гудзяць, *
* * * * * *Десьці *стогнуць *кнігаўкі, * жураўлі * ляцяць,
Хочацца *самому ,з *імі ў высь, *падняцца ,
Пакружыць у небе, *дзіўны горад мой,
Калі *мне *прыдзецца *на зямлі *радзіцца,
Тут * бы *я *радзіўсяб, *горад *над *вадой. *
* * * * * * * * * * * * *03 * * * 2011

Носяць пчолы мед да ночы
Зацвіў *сад, *усё у кветках,
Кветак пах кругом *стаіць,
Хутка плошча ўсяго сада,
Пылам кветак задыміць.
* * * * * *Каліж з'явіцца, дзесь хмарка ,
* * * * * *Дзень *пяшчотна *разбярэ ,
* * * * * *Ну а сад, белагаловы
* * * * * *Пылам *кветак прэ і прэ.
Узыйшло *сонца, *сад *працуе,
Гудзяць пчолы *і *шмялі,
Збор наладзілі вялікі,
Пасля сада, *ідуць палі.
* * * * * *Сонца *з *рання, слепіць вочы,
* * * * * *Цяплом дышыцца зямля,
* * * * * *Носяць пчолы , *мед да ночы,
* * * * * *Зелень крые ўсе паля.
А ў саду, шчэ нікагутка,
Толькі *ў пчол, *працоўны дзень,
Мёд збіраюць, яны хутка,
Тут наказваюць *за лень.
*І хто гэта ўсё сатварыў?
Станислав Тарашкевич
Чырвонае сонца на краі
І хтось гэты шар распаліў,
Шумліва раскідвае хвалі,
Прахладаю вее заліў.
* * * * * *Утульнай, шырокай, сцяною
* * * * * *Па берагу дамба, ляжыць
* * * * * *Гамоніць, заліў з цішынею,
* * * * * *Да берагу лодка спяшыць.
Злятаюцца, чаяк чароды,
Туды, дзе знашлі зацішну,
А з цэнтра, імклівыя воды,
На бераг кідаюць валну.
* * * * * *Спусцілася сонца ў воды,
* * * * * *І толькі праменні ўгары,
* * * * * *Прышлі ўжо ўсе із рыбалкі,
* * * * * *На беразе ставяць шатры.
Сціраюцца светлыя тоны,
Начны падбіраецца змрок,
І вечар замер задумлённы,
Чуваць у цішы кожны крок.
* * * * * *А я, пазіраю на захад,
* * * * * *Мне кажыцца, неба там край,
* * * * * *Ён з краем зямлі, аб'яднаўся
* * * * * *А ў цэнтры, мо ад, а мо рай.
На дамбе стаю, разважаю,
Жыву тут немала гадкоў, *
Аб чым ты гутарыш? *Заліў мой,
і колькі табе *ўжо вякоў ?
* * * * * *Усё неба акуталі зоры,
* * * * * *І хто гэта ўсё сатварыў?
* * * * * *Нябесны, бяздонны абшар
* * * * * *І Куршскі, маленькі заліў .

О, беларускія лясы
Станислав Тарашкевич
* * * *
О, беларускі лес, сасновы,
Твой шум і голас патаёмны,
О, твае пушчы бураломы ,
І тваіх сосен строй агромны .
* * * * * *Жыве звяр'я ў лясах многа,
* * * * * *Спраўляе птаства караводы,
* * * * * *І знікне з сэрца прэч трывога,
* * * * * *Цябе абмыюць росы—воды.
А ў часы міра і ліхія ,
Мёд нам давалі верасы,
Кармілі гмахі нас лясныя,
Рабілі хаты дзервяныя.
* * * * * *Вайна прынесла шмат убытку,
* * * * * *Палі дубы, сосны, бярозы,
* * * * * *А сколькі плешын, было голых,
* * * * * *Дзе прарасталі альха, лозы.
Вы адпачнулі ад тых войнаў,
Мы вам вярнулі ўсе дары,
Сосны з бярозамі ўзрасцілі,
Што былі спалены ў кастры.
* * * * * *Сягоння вы, ўжо другія ,
* * * * * *Больш не пральецца хай слязы,
* * * * * *Вас адсадзілі, ўзрасцілі,
* * * * * *Пустой не знойдзеш паласы .
Так набірайцесь, мудрай сілы
О, беларускія лясы!
Што здавен край рабілі мілым
І поўным ласкі і красы.
І *каціцца *ціха, *ўверх, шар чырвоны
Станислав Тарашкевич
Стаіць мая хата на краю Палеска
І яблыняў пару пасевы пры ёй
Свая ёсць цяпліца, лячэбныя травы,
Пляцоўка і дворык, гаражык ёсць свой.
* * * * * *Я рана з хаціны выходжу на ганак,
* * * * * *Абглядваю ціхі, нябесны абшар,
* * * * * *А сонца на ўсходзе, вяшчае ўсім ранак,
* * * * * *Паказвае людзям, чырвоны, свой шар.
А неба бяздонна, без хмаркі *адзінай,
Ты бачыш, як сонца із нізу ўстае,
І каціцца ціха, ўверх, шар чырвоны,
На землю праменні, кідае свае. * * * * * *
* * * * * *І рвецца душа мая ў марах крылатых,
* * * * * *Із неба на землю сінеча сышла,
* * * * * *А неба, як тая, хрустальная чаша,
* * * * * *На край гарызонта, краямі лягла.
На сэрцы цудоўна, ад дзіва такога,
Ты бачыш, як *новы, зноў, родзіцца дзень,
А шар ўсё большы, падняўся высока, * * * * * *
Спякотна і душна, і хочацца ў цень.

З нябес дожджык хлынуў
Станислав Тарашкевич
* * * * * *Ужо цэлы месяц, на небе ні хмаркі,
* * * * * *Спякота пад сорак, стаіць кожны дзень,
* * * * * *Усе травы пасохлі, кусты ўсе завялі,
* * * * * *Усё што жывое, хаваецца ў цень. *
Хаджу па капусце, па бульбе, панура,
Сухая зямля, ёй вады трэба даць,
А вецер не гоніць ні тучкі па небу,
І як з гэтай засухай мне ваяваць.
* * * * * *І людзі ўсе хочуць, каб дожджык застукаў,
* * * * * *Каб богі на ласку змянілі свой гнеў,
* * * * * *Вады каб на полі хапала пасевам,
* * * * * *А ў жаркія дні, каб ніхто не хварэў.
Гляжу на барометр, ну што ён мне скажа,
Пайдзе сёння дожджык на радасць маю?
Стаіць мой барометр, стаіць сіла ўражжа,
Чакаю зноў дожджык і Бога малю.
* * * * * *І вось ужо вецер, з дажджыстага боку,
* * * * * *Нам з раніцы гоніць, чароды тых хмар,
* * * * * *І сёння ўжо пэўна, пральюцца патокі,
* * * * * *Вады ўсе нап'юцца і скончыцца жар,
З нябес дожджык хлынуў, усім на ўцеху,
Пайдзе ў рост жыта, гарох, ярына,
Усе гумны заложым, мы сенам пад стрэху,
Склады затрашчаць, ад сухога зярна.
* * * * * *Ваду п'юць пасевы, ачнецца зямелька,
* * * * * *Вада з неба льецца, пад гоман вятроў,
* * * * * *Цудоўна на сэрцы, бягу за бутэлькай,
* * * * * *За дожджык я вып'ю, ну будзь жа здароу
* * * * * * * * * * * * *
Ужо вясна не за *гарамі *
Станислав Тарашкевич
Ужо вясна не за гарамі,
Вазьмёмся хутка за плугі ,
Пайдзем араць горкі патрохі,
Пасля абгорым берагі.
* * * * * *Запахнуць усе паля раллёю,
* * * * * *Гракі вароны баразною
* * * * * *Сябр за сяброўкай чарадою,
* * * * * *Усею кормяцца гурбою.
Вясёлы грохат трактароў,
Рыканне выгнанных кароў,
Вясёлы шум і смех із рання,
Чуваць у вёсцы да змяркання.
* * * * * *Па-над калгасам у ясным небе,
* * * * * *Ідуць разгаворы ўсе аб хлебе,
* * * * * *Спяваюць жаваранкі хорам
* * * * * *Песні вясенніе над борам.
Адна работа, за другою,
Ідуць сваёю чарадою,
Людзі ў клопаце, ў турбоце,
І да работы ўсе ў ахоце.
* * * * * *Устаюць рана, да світанка
* * * * * *Тут працы многа, скора лета,
* * * * * *Палёў вялікія прасторы,
* * * * * *Дзе трактароў, гудзяць маторы.
Ды будзе толькі, той дастойны,
Хто ў дзень вясенні, не спакойны,
Хто ідзе ў поле із расою,
Із накляпанаю касою.

На *сенакосе
Станислав Тарашкевич
* * * * * *Вось, вось пачнецца касавіца,
* * * * * *Паспелі травы, ўсім не спіцца,
* * * * * *Люд закрывае свае дыркі,
* * * * * *У майстэрнях, ладзяцца касілкі
І вось прыйшоў,той дзень чаканы,
Высоткі косяцца, курганы,
Пасля пакосяцца нізіны,
Дзе ўчора шчэ раслі лазіны. * * * * * *
* * * * * * Вось трактара, за імі косы,
* * * * * * Вітаюць раннія іх росы,
* * * * * * *А кветкі траваў, гнуць галовы,
* * * * * * Касілак звон, чуваць сталёвы.
Ідуць касілкі грамадою,
Трактара едуць чарадою,
Па аднаму, а то па пары
Быццам па небу, плывуць хмары. .
* * * * * *І жыва косяць травы косы,
* * * * * *За імі роўныя палосы,
* * * * * *Я помню час той, тое ранне,
* * * * * *І вельмі смачнае сняданне.
А вось і сонца выйшла ўрору,
І па ўсяму таму прастору,
На травы лье, свой свет яскравы,
Каб сохлі, скошаныя травы .
* * * * * *А сколькі смеху тут, раздолле,
* * * * * *І жартаў, штурхання, сваволля ,
* * * * * *Хутка абед, ужо не ўстрымацца
* * * * * *Бягуць у Дэйму ўсе купацца.
А ў той вадзе, ну я не знаю,
Там пяць хвілін, падобна раю,
Пазнаць мне гэта ўсё прышлося,
Калі я быў на сенакосе!
* * * * * * *Навальніца
Станислав Тарашкевич * * * * * *
Вось, распачнецца навальніца
Маланак ў небе бліскавіца
Ускалыша землю гром магучы
Далёкі, страшны і дрыгучы
* * * * * *Прырода поўная імкнення
* * * * * *Як бы кацёл у час кіпення
* * * * * *І прышлі хмары нечакана
* * * * * *Хаця і парыла ўжо зрана
Ламанка ў небе хрысціць хмары
І грома страшныя удары
Жывому страшна, шмат трывогі
Мо голас Божай засцярогі
* * * * * *Рве моцны вецер, усё гудзе
* * * * * *І навальніца ужо ідзе
* * * * * *Упала кропля і другая
* * * * * *І ўсё вадою залівае
Магучы гром, калоціць хмары
Гук аблятае ўсе абшары
Вада сцяною над палямі
Із неба льецца ручаямі
* * * * * *І пралятае гук грымотны
* * * * * *Паліў зямлі будзе дабротны
* * * * * *Усюды спынена работа
* * * * * *Зірнеш вакол адна любота

Ідуць камбайны, гудзіць поле
Станислав Тарашкевич
Лугі скасілі, сенажаці
Ідуць яны адпачываці
Цяпер ўвагу дадзім хлебу,
Бо ў хлебе маем мы патрэбу
* * * * * *Стаяць камбайны, просяць дзела
* * * * * *Ячмень, пшаніца пабялела,
* * * * * *Саломка, згнулася дугою,
* * * * * *Вісяць колоссе над зямлёю
Там ужо поўныя зярняткі,
Глядзяць на нас як дзіцяняткі
Свяжуткі жніўнеўскія росы
Высока шчэ стаяць нябёсы
* * * * * *Гарачы дзень, у полі спёка
* * * * * *Ужо да ўборкі недалёка
* * * * * *Стаяць камбайны, ў тамленні
* * * * * *І камбайнёры ў задумленні
І вось каманда - заўтра ў поле
Так папрацуемжа саколе
Усім старшыня, як "бацька кажа"
Хто піў цяпер, няхай завяжа!
* * * * * *Усе камбайнёры зухаваты
* * * * * *Стаяць у строі, як салдаты
* * * * * *Усе смяюцца, шмат настрою
* * * * * *Качаюць згодна галавою
Цячэ жніво - жыцця крыніца
Пагода быццам чараўніца
Ніразу хмаркай не міргнула
Усе хмары ў сонца абярнула
* * * * * *Ідуць камбайны, гудзіць поле
* * * * * *Шчасліва ў хлопцаў гэтых доля
* * * * * *А за камбайнамі ў шнурачкі
* * * * * *Кладуцца копны, быццам бочкі

У *грыбах
Станислав Тарашкевич
Выхожу з хаты, каб нікога *
Не вяла ў лес, яшчэ дарога
Каб я адзін, па ёй з кашом,
Шоў за грыбамі ціхачом
* * * * * *А лес стаіць яшчэ маўклівы
* * * * * *Як добра ў лесе, я шчаслівы
* * * * * *Над лесам сонца, круг чырвоны,
* * * * * *Усіх дрэў асвечвае кароны
Якія хвоі, тут дубы,
Чаго не ўбачыш у бары
І быццам скрыпкі ці цымбалы
Пяюць кварталы і прагалы
* * * * * *Гудзіць па лесу пагалосак
* * * * * *Людзей тут многа, з разных вёсак
* * * * * *Згубіўся хтось, сваіх шукае
* * * * * *І па імёнах іх, гукае
Народ рунуе баравіны
І ёсцьтут бабы і мужчыны
Шнуруюць хлопцы і дзяўчаты
Усе падымаюць мох лахматы
* * * * * *А хтосці поўзае, прыгнецца
* * * * * *Тут клад грыбоў, яму здаецца
* * * * * *І так старанна ўсё шукае
* * * * * *Што кажды кусцік падымае
То верасок, грабе хвілінку
Падыме гляне пад дравінку
А хтосці ходзіць тут часамі
І ўсё любуецца лясамі
* * * * * *Найшоў я неруш, дзе не ступала
* * * * * *Нага і вока, не зірала
* * * * * *І не паверыш пэўна ты
* * * * * *Кругом грыбы, як капыты
Свае раскрыўшы парасоны
Стаяць, як царскія персоны
А хтось пад лісцікі і лапкі
Хавае спеленькія шапкі
* * * * * *Стаю, любуюся я імі
* * * * * *Шукаю і лічу вачымі
* * * * * *Яны ж мне разум аднімаюць
* * * * * *Мяне аж дрыжыкі хапаюць
Вось грыб вялікі, паўнацелы
Напэўна гэта будзе белы
Стаяць тут кучамі, радамі
Стаю, любуюся дарамі.

Здача *дакументаў
Станислав Тарашкевич
Сколькі людзей, якая сіла
І што сюды іх закруціла
Чаго стаяць, каго чакаюць
Якую тут патрэбу маюць
* * * * * *У вачах задума, ці трывога
* * * * * *Мо труднай іх была дарога
* * * * * *Пячальны твар, няма прывету
* * * * * *Ідуць як быццам канец свету
Ідуць маўклівай чарадою
Гавора кожны сам з сабою
Я стаў у чаргу із людам зліўся
І ў чарге гэтай загубіўся
* * * * * *Дайшоў я так да светлай залі
* * * * * *Людзі туды - сюды снавалі
* * * * * *Адны тут моцна гаварылі
* * * * * *Паперы трэція пісалі
Іду к сталу які пабліжай
Я *да *кабеты з стрышкай рыжай
Яна прашэнне прынімае *
І пра сябе ціха чытае
* * * * * * Ідзі ў кабіну нумар трэці
* * * * * * А там людзей, як у мячэці
* * * * * *Твой нумар дзьвесці дваццаць пяты
* * * * * *Сказаў пісака мне пракляты
У гадзіны тры пасля абеда
Назвала нумар мой кабета
На стол паказаны трапляю
І галаву прад ёй скланяю
* * * * * *Чыноўнік зірк маё прашэнне
* * * * * *Мяне жа душыць нецярпення
* * * * * *Я гавару ёй так салодка
* * * * * *І як магу яшчэ каротка
Чыноўнік ураз мяне спыняе
Усе паперы прынімае
Прыхоць сюда роўна праз тыдзень
Мне аб'яўляе гэты злыдзень.

Мае лясы, мая вадзіца
* * * *
Станислав Тарашкевич
Жыццё, жыццё ну дзе ты, дзе ты
Быў маладым я абагрэтым
Ужо не вярнецца гадкоў хваля
Што ад нас рэчкай уплывае
* * * * * *Гадкі прайшлі і быццам парам
* * * * * *Уверх падняліся да тых хмараў
* * * * * *Або на дол спалі ў туманах
* * * * * *Як у законах напісана
І вось цяпер перада мною
Стаіць хвілінаю адною
Мясцамі дрэнна і прыгожа
Жыцця майго маленька ложа
* * * * * *Быў маладым і ў час кахання
* * * * * *Як не хацеў я раставання
* * * * * *Я бачу І'ўе вёсак хаты
* * * * * *Спявалі песні там дзяўчаты
Нясліся гукі песень вольных * *
Ад маладых дзяўчат і здольных
І лес стая'ў у нейкай думе
І ў ціхусенечкім шуме
* * * * * *Як шоў дамоў я раніцою
* * * * * *Як я развітваўся з табою
* * * * * *Ты мне спявала сваім спевам
* * * * * *І зачароўвала напевам
Сваё жыццё абкіну вокам
Бывалі дні, што лезлі бокам
Бывала і шчасце невялічка
Як та заросшая крынічка
* * * * * *На Нёман часта выяжжалі
* * * * * *Мы вясяліліся, спявалі
* * * * * *І дзе мае сябры смяюцца
* * * * * *Калі чуць водачкі нап'юцца * * * * * *
Цяпер разлукай цяжка змучан
Што з Беларусіяй разлучан
Душой тады я ажываю
Калі сюда зноў прыяжджаю
* * * * * *Дзе коціць Нёман срэбраводны
* * * * * *Па той зямлі дзе Гродна родны *
* * * * * *Дзе пташкі мілым шчабятаннем *
* * * * * *Нас паднімалі светлым раннем
Дзе на слупах, як шапкі тыя
Віднелісь гнезды буславыя
Там бусляняты рвуцца угору
Узляцець яны чакаюць пору
* * * * * *Яны накапліваюць сілы
* * * * * *Скачуць, разводзяць свае крылы
* * * * * *І ў гору чуць-чуць падлятаюць
* * * * * *Паветра ліха заграбаюць
А як тут весела і міла
Пчала ў вуллях гаманіла
І як тут смачна пахла мёдам
Вуллі раслі тут з кожным годам
* * * * * *Мой любы лес, палеткі тыя
* * * * * *Ужо людзі тут жывуць другія
* * * * * *У прошласць канулі гадочкі
* * * * * *Прайшлі шчаслівыя дзянёчкі
Душу мне смутак напаўняе
Што прайшла моладасць ліхая
Мае лясы, мая вадзіца
Для вас цяпер я чужаніца

Падымі галаву, народ! * *
Станислав Тарашкевич
Дзе ні зірні, адна разруха
Без справаў тут народ жыве
Нячутна божанькі і духа
Мужык куфэлем, водку п'е
* * * * * *Стаяць запушчанымі сёлы
* * * * * *І сышла моладзь із сяла * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * *У палях растуць адны лазины * *
* * * * * *Карціна сэрцу не міла
Кіраўнікі вакол хлуслівы
І нізкародны дэпутат * * * * * * * * * * * *
Ўсё для ўласнае нажывы
Галодны люд жыццю не рад
* * * * * *Віно ўсе п'юць піва гарэлку
* * * * * *Хто нам прывёз гэта панове?
* * * * * *І сілай лье ўсё ў глотку * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * *І па чыей гэта замове
А хто напіўся таго пойла
Сябе паводзяць непрыстойна *
Вядуць злучэнне без разбора
Як тыя свінні ў сваім стойле
* * * * * *Пасля сабе па вечарам
* * * * * *Колюць наркотыкі ў лону *
* * * * * *Няма рахунку тым шпрыцам
* * * * * *І як нам выгарнуць з палону?
Мы праліваем дарма пот
Усё надакучыла абрыдла,
Паднімі галаву народ!
Мы ўсе людзі, а ня быдла.

Калі паложым мы канец
Станислав Тарашкевич
Аж да зямлі Расея згорблена
Не знайсці працы нам нідзе
Стаяць палі заводы фабрыкі
Куды правіцель нас вядзе
* * * * * *У краіне здрадна ласка захаду *
* * * * * *На нашым едуць яны карку
* * * * * *Нас губяць подласцю паганскаю
* * * * * *Знішчаюць нашу гаспадарку
Як працаваць нам, кажуць з захаду *
Зернем палі, не засяваць
Болей качаць ім газу з нафтаю
Яны нам хлеб будуць даваць *
* * * * * *Кругом абман і здрада ласуя
* * * * * *Моладзь наркотыкамі колецца
* * * * * *Далары лічачы за касамі
* * * * * *Гаспадары на грошы моляцца
Вясковы люд па рынках носіцца
Гандлюе шмоткамі што ношаны
Сяло каровак не трымаецца
Стаяць лугі даўно не кошаны
* * * * * *Скажыце вы, для нас міністрыкі
* * * * * *Скажы і ты нам прэзідэнт
* * * * * *Калі народ расейскі бедненькі
* * * * * *Калі, падымецца з кален
Калі, свой хлеб узрасцім з ласкаю
Намажым маслам, наканец
Завозу захадных прадуктаў
Калі, паложым мы канец
* * * * * *Калі, заводы нашы фабрыкі
* * * * * *Дадуць машыны, сваю ткань
* * * * * *Калі, Уралькія заводы
* * * * * *Дадуць для гэтых справаў, сталь *
У нас ёсць золата і нафта
Усёй прыроды, ёсць дары
Ну а прыродныя багацце
Належаць усім, гаспадары
* * * * * *Тады чаму малая кучка
* * * * * *Нашую нафту і наш газ
* * * * * *Чаму ўсё гоняць за мяжу
* * * * * *А грошы йдуць паміма нас *
І гэта кучка з мільярдэраў
Зарплату плаціць нам грашы
Усё робіць так, як скажа захад
Вось за такія барышы
* * * * * *І хіба можна без абману
* * * * * *Дварцы такія збудаваць * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * *Жыцця напэўна будзе мала
* * * * * *Не будаваць а толькі красць
Вось успалаюцца пад небам
Гарачым полымем пажары
Не раз было так у Расіі
Каму цяпер трэба ахвяры?
* * * * * *На тых хто з роскашы шалея
* * * * * *Бедны народ, падняушы полы
* * * * * *За катаванне за знявагу
* * * * * *Пойдзе ён босы, нават голы
Было ў Расеі ў сямнацтым
Прыходзіў год васьмідзесяты
І так стагоддзямі ўсё будзе *
Дзе мер не ведае, багаты

РУБЛЁВЫ АБВАЛ
Станислав Тарашкевич
Валасы доўгія вісяць
Худая вельмі тонка *шыя *
А галава ўся ў віхрах
Яе напэўна ён не мые *
* * * * * *Ён сам худы худыя рукі
* * * * * *Ватоўка старая звісая
* * * * * *Яго не любяць хлапчукі
* * * * * *Ніхто ў хату не пускае *
І кепска відзяць яго вочы *
І ногі ледзьве ён цягая
Ён пастарэў нямае мочы
Здароўя ціхенька згасая
* * * * * *Ён сплёў з галля якісь будан
* * * * * *Глядзіць з яго як дзікі кот * *
* * * * * *Тут не жыццё адзін абман *
* * * * * *Галодны хоча есць жывот
А быў калісці ён багаты *
Жыццё было забавы балі *
Ён не лічыў свае выдаткі *
Пака яго не ашукалі
* * * * * *Зберкнішка ў момант апусцела *
* * * * * *Было стотысяч адна стала
* * * * * *Людзей мільёны пастрадала * *
* * * * * *У дзень рублёвага абвала
І зноў раскрадзена краіна * * * *
А мы галодна куча быдла
Калі ўсё концыцца *калі
Нам надаела і абрыдла * * * * *
* * * * Ідзе са сваю бядою
Станислав Тарашкевич
У дня цёмна ночка святло забірае
Па голай замершай зямельцы ідзе *
У коміне вецер гудзе завывае * *
Ніяк мне ў хаце заснуць не дае *
* * * * * *Ад зор не рунее ў смуге ўсё неба
* * * * * *Прапаў дзесці месяц не ходзіць па ім
* * * * * *І нехта пляцецца кудысь яму трэба *
* * * * * *І цяжкае гора на карку нясе *
Застаўся без хаты жыве дзе папала *
Ідзе з сваім горам такою парой
Каптан яго мокры мясцамі парваны * *
Не страшна яму тут начной цямнатой
* * * * * *Жыве ён на звалцы з катамі сабакай
* * * * * *Вячэраюць разам што Бог ім пашле * * * * *
* * * * * *Раней агрономам ён быў задавакай
* * * * * *Ідзе ён з надзеяй што хутка памрэ *
Пакуты закончыць і гора не стане *
А вось за пакуты ў рай Бог вазьме *
А покуль ён марыць аб цэлым каптане
Таму што жывы ён і вецер злы дзьме

У вачах *жыльцоў, так *шмат нуды
Станислав Тарашкевич
Раён мой родны, кут, мой мілы
Дзён светлых шмат было ў мяне
Цяпер пусцеюць тва вёскі
Як шкода іх, жаль, сэрца рве *
* * * * * *Раней смяяліся, спявалі
* * * * * *Сягоння ў хатах, люд сядзіць
* * * * * *Усе вёскі сення ў запусценні
* * * * * *Пабачыш іх, сэрца шчыміць *
Ой, нешчасліву сялу долю
Перабудова прынясла
Дваццаць гадоў не аром поле
Улада новая прыйшла
* * * * * *Даўно паелі ўсю скаціну
* * * * * *Хлявы паспелі разабраць
* * * * * *Камбайн і трактар не ўбачыш
* * * * * *Хто так зрабіў каго караць? * * * * * * * * *
І аднаго жадаюць людзі
За кошт другіх жыццё пражыць *
А пасля нас тут хоць патоп
Ніхто ні чым ні даражыць
* * * * * *А прапаганда не сціхае
* * * * * *Сялян чакае лепша доля
* * * * * *Вакол бяссорамна гучыць
* * * * * *Цябе падымем родна поля *
Ды хто яго цяпер падыме
Працэнтаў трыццаць ад сяла
Людзей засталася ў вёсках
А моладзь з вёсак, уцякла
* * * * * *Цяпер нас запад хлебам корміць
* * * * * *А мы ім нафту гонім газ
* * * * * *На дваццаць пяць гадоў, мо хопіць
* * * * * *За што тады накормяць нас ?
І як забачыш тую вёску
У вачах жыльцоў так шмат нуды
Што жыць не хочацца самому
Ісці не ведаеш куды

І чаму народ такі ?
Станислав Тарашкевич
Меу калісці я уладу
Жыў з сям'ею ў дабры
Не міналі госці хаты
Усе былі тады сябры * * * * * * *
* * * * * * Не цураліся суседзі
* * * * * * У госці клікалі мяне
* * * * * * Як яны я быў багаты
* * * * * * Цяпер гэта, як ў сне * *
Гады хутка праляцелі * * * * *
Цяпер пенсія аклад
Жыцце стала ўжо іншым
Іншы сэнс іншы ўклад * * * * *
* * * * * *А крый Божа захварэяш
* * * * * *І кавалку хлеба рад
* * * * * *Дзьверы ўсе пазачыняюць
* * * * * *І пакажуць табе зад
Пакуль грошы ў кішэні
Пакуль служба важна *есць
Цябе людзі ўсе любяць
Ты для ўсіх жаданы госць * * * * *
* * * * * *Спатыкнуся на хвілінку
* * * * * *Аказаўся ў бядзе
* * * * * *То ніхто не дапаможа
* * * * * *Не патрэбны ты не дзе * * * * * * *
Божа крый ступіў у спрэчку
На ўладу штось сказаў
Заканаюць і зняважаць
Каб для іншым заказаў
* * * * * *Тут прастор вялікі здзеку
* * * * * *Папіхаюць нас нагой
* * * * * *Няма праўды із прадвеку
* * * * * *Над бязлюднасцю такой * * * * * *
Ну чаму мы ўсе такія *
Як галодныя ваўкі
Што з народам нашым стала
І чаму народ такі ? * * *
* * * * * * * * *
* * * * Новы наш *парадак
Станислав Тарашкевич
Новы наш парадак, што ты пазваляеш *
Трасеш нас і ломіш, скуры з нас здзіраеш
Пенсія малая, даражэй усё стала *
Бальніцы закрыты і лякарстваў мала *
* * * * * *Куда не заглянеш, усюды трэба грошы
* * * * * *А ў мяне няма іх нават на галошы
* * * * * *Наняўся на працу плацяць мне грашы
* * * * * *А *капітал множыць свае барышы *
Я прыняў рашэнне завесці кароўку
Вырасціць на градках бульбу і маркоўку
Нанімаю трактар узараці поле
Кошт працы вялікі горка наша доля
* * * * * *Каб кароўцы сена на зіму купіці
* * * * * *То паўгода трэба мне яе даіці
* * * * * *А яшчэ паўгода на бензін, салярку
* * * * * *Так на ўсіх працуеш з ранку і да ранку
Сам ужо нядужы, стары і пахілы
Дзень і ноч працую, дзе узяць мне сілы *
Шкода тога часу, з Брэжнявым, як жылі
Быў Саюз магучы, зра ўсё развалілі * * * * * * * * * * * * *
* * * * * *А новы парадак мучыць нас бясконца
* * * * * *Мы ўжо не бачым ні неба ні сонца
* * * * * *Відаць што ніколі не бываць пакою
* * * * * *і яго пагонім бруднаю мятлою

Ода фермеру
Станислав Тарашкевич
Наш фермер сёння «негр» белы
Раней гардзіўся маё поля
Цяпер зямлі гэтай баіцца
Зямля цяпер яго няволя
* * * * * *Нядрэнны вырас ураджай
* * * * * *Капуста бульба і пшаніца
* * * * * *Толькі вось як усё прадаць
* * * * * *Дзе рынак збыта падабраць?!
Падаражала ўсё... бензін, салярка
Запчасці удвое падляцелі
А ўдабрэнне і насенне
Як быццам з Чылі прыляцелі
* * * * * *На ўсё падаткі падрастаюць
* * * * * *Вялікі тэхнікі прастой
* * * * * *І справаздачнасць усім падай
* * * * * *Бо наш чыноўнік «яшчэ той»
Вось так і мучыцца наш фермер
Вакол законамі закуты
Хто разбярэцца хто паможа
І паскідае з яго путы?!
Маё калгасна поле
Станислав Тарашкевич
Шырокае вялікае *
Ніхто і не падумаубы
Маё калгасна поля
Ніхто не даубы веры
Гадзіна прыдзе ліхая *
Стаяць будзеш пустое
* * * * * *Як шмат людзей кармілася,
* * * * * *Як шмат было там красаў
* * * * * *Нічога не гадуецца *
* * * * * *Быллём усё прарастае
* * * * * *Нічога не засталася *
* * * * * *З калгасаў і саўгасаў *
Як шмат было тут тэхнікі *
Аралі шмат гектараў *
Як шмат кароў паслося *
Шчасліва была доля
Як шмат спявалі песняў *
Як шмат было ў нас мараў
* * * * * *З мяне слава шчэ рвуцца *
* * * * * *Адзенне пахне потам * *
* * * * * *А люд сядзіць без працы *
* * * * * *Як быццам у няволе * *
* * * * * *На поле непаднятым *
* * * * * *Папахвае балотам

Сядзяць бабкі дзьве на лаўцы
Станислав Тарашкевич
Сядзяць бабкі дзьве на лаўцы
Размаўляюць дзень пра моладзь
Сядзіць з імі дзед Мікола *
Не гаворачы ні словы
* * * * * * * * Што ў нас цяпер за моладзь *
* * * * * * * * У царкву ніхто не ходзе *
* * * * * * * * Із вучобай не сябруе
* * * * * * * * Ды із працаю не узгодзе * * * * *
Хто карміць дзяцей іх будзе
Кажа Ганна ціха Мані
Дый якія дзеці ў блудзе
У бацькоў тых будуць пані *
* * * * * * * * Так мяркуюць дзьве сяброўкі *
* * * * * * * * Галаву задраўшы ў неба
* * * * * * * * Не дай Бог шчэ паўміраюць *
* * * * * * * * Без адзення і без хлеба
Ім адказвае Мікола
Ен салдат вайны хаджалы
Гаварыць доўга не любіць *
Вось адкказ яго удалы *
* * * * * * * * Замаўчыце вы бабулі
* * * * * * * * Абгаворваць із не трэба
* * * * * * * * Будуць малодзі кашулі
* * * * * * * * Хопіць моладзі і хлеба * * * * * *
Сама моладзь усё здабудзе
Скорыць космаса прасторы
Паглядзець далей што будзе
Залатыя даўбы горы *
* * * * * * * * Наша моладзь сення сіла
* * * * * * * * Гэта будуча краіны
* * * * * * * * Так што бабкі памаўчыце
* * * * * * * * Моладзь з каменя не з гліны *
* * * *Мары дзеда
Станислав Тарашкевич

Па зямлі крочыць дзед сівенькі
Ён зусім бедны і старэнькі
Аддаўшы працы ўсе сілы
Жыве адін як куст пахілы
* * * * * * * *Жыццё пранеслася маланкай
* * * * * * * *Юнацтва ўсё прайшло за шклянкай
* * * * * * * *Ён піў гуляў і вясяліўся
* * * * * * * *Заўжды матэрыі маліўся
Цяпер ціхутка па дарозе
Не знае сам куды пляцецца *
Так размаўляючы з сабою
Шукае месца дзе падзецца
* * * * * * * *Ён не любуецца красою
* * * * * * * *Гамоніць толькі сам з сабою
* * * * * * * *Сустрэча з горачкай маленькай
* * * * * * * *Замешка той душэ старэнькай *
Нашто жыццё Бог пасылае
За грэх які мяне карае *
І як душа грэх адмывае *
Сам у сябе бядак пытае *
* * * * * * * *Жыццё маё было ўсяка
* * * * * * * *Бывала жыў я як сабака *
* * * * * * * *Ніколі Богу не маліўся
* * * * * * * *Цяпер вось толькі спахваціўся
І вось здабытак пажынаю
Зусім я мала памятаю
Жыву адзін што ў полі вецер
У шалёным гэтым белым свеце *
* * * * * * * *Жыву я з марамі такімі * *
* * * * * * * *Напраў нас Божанька за тымі *
* * * * * * * *Хто ў рай дарогу к табе зная
* * * * * * * *Хто бедным грэшным памагае