Нет слов. Спасибо!!!!

(L) (L) (L) ВЗВОЛНОВАЛИ! СПАСИБО!!!!(F) (F) (F)

Мой роды кут. як ты мне мілы!!!!...
Я люблю цябе, БЕЛАЯ РУСЬ!

(F) (F) (F) (Y) (Y) (Y) (L) (L) (L)

Ну все ,,,,пора точно тебе на РОДИНУ!!!!! Соскучилась))))

Беларусь, Беларусь!!! Детсво мое и юность... Ностальгия, душу рвет, хочется *побывать на родине....... Спонсоры... где ВЫ....???:'( :'( :'(

Растрогали душу до слез! Спасибо!!!(Y) (Y) (Y) (Y) (L) (L) (L) (L)

(F) (L) Спасибо! Люблю тебя, милая Родина!

Горжусь.что я белорусска! Спасибо за хорошее настроение!

Беларусь - навсегда!!!

Восень
Станислав Тарашкевич
Дождж можа тыднямі ісці
Усюды холад, як не грэйся,
Нідзе ўкрыцця не знайсці
І на цяпло ўжо не надзейся,
* * * * * Схавалі хмары ад нас неба
* * * * * І каб манаткі абсушыць,
* * * * * Ці з'есці з салам лусту хлеба
* * * * * У хату трэба паспяшыць
Стаіць ахоплены пажарам
Наш лес без дыму і агню
Яшчэ яды хапае тварам
Мы зімню бачым бегатню
* * * * * Наскрозь нас вецер прадзімае * * * *
* * * * * Не чуеш костачак сваіх
* * * * * Дух чалавечы замірае -
* * * * * Па пяць хваробаў на дваіх
Мо з месяц усё было іначай:
Яшчэ зялёным быў папас,
Нічога жоўты ліст не значыў,
«Яшчэ Макар цялятак пас»
* * * * * Ну, а цяпер, чакаем снегу
* * * * * І маразца падмаразіць
* * * * * Зімы чакаем, лыжаў, снегу
* * * * * Няхай зіма хутчэй ляціць

Он неизбежен - осени приход,
Старанья удержать его напрасны,
Пусть падает листва, пусть снег идет, -
И осень красотой своей прекрасна!!!

Вялiкае дзякуй.Вельмi прыемна было слухать песнi аб роднай краiне.

Спасибо, я *слушала и смотрела со слезами на глазах, напомнила мое детство.А белорусский язык я не забыла и свободно прочитала стихи.

Вясковыя сустрэчы
* * * * * *Станіслаў *Тарашкевіч
Сонца ужо села вуліцы бязлюдны *
Людзі зачынілі ў хлявы кароў *
І адна сабачка старэнька марудна
Ціха праважае да клуба двух сяброў *
* * * * * * * *А яшчэ нядаўна былі ўсе ў полі *
* * * * * * * *Думалі што сілы страцілі свае *
* * * * * * * *Цяпер вясялімся пад старэнькім клубам *
* * * * * * * *Стучыць моцна сэрца і душа пяе
Хлапчукі дзяўчынкі тут у іх спатканне * *
Першага кахання адчуваюць смак
У сваіх дзяўчынак з пухлымі губамі
Першы пацалунак рвецца абы як *
* * * * * * * *Ну а ўся вёска моцна сном абнята
* * * * * * * *Толькі закаханых смех ў тішыне
* * * * * * * *Папіскваюць ціха хлопцы і дзяўчата * * * * * *
* * * * * * * *Шкода, ноч кароткая сонца ўстае.

Мама дарагая

* * * * * * * Станіслаў *Тарашкевіч * *
Матуля дарагая табе восемьдесят сем
Здаецца мне, што ты нічуць не пастарэла *
Як той вясенні сад ты выглядзіш апяць *
Ты уся цвіцеш ты ўся папрыгажэла
* * * * * * * *Жыццё прынесла шмат і бедаў і пакут *
* * * * * * * *Ты вынясла ўсё і яшчэ лепшай стала * *
* * * * * * * *Памог табе ў гэтым наш цёплы родны кут
* * * * * * * *У тым кутку ўсе ад працы тваёй ззяла *
Ты бачыла вайну, зямлю тапталі чужакі *
Людзей у вагонах везлі кудысці за граніцу
Вагоны з жывым грузам цягнулі цягнікі *
Туды яшчэ грузілі і бульбу, і пшаніцу *
* * * * * * * *Жыццё тваё было зусім не лёгкі шлях *
* * * * * * * *Пакуль на свае ногі ты стаць нам памагала *
* * * * * * * *Ты працавала так як біліся ў баях
* * * * * * * *Заўжды сваім паступкам ты многіх ратавала
Ты працавала днямі сябе не шкадавала
Ты меркавала пользу прынесці для людзей
І для ўсіх дабро ішло з тваіх грудзей *
Ты для ўсіх галодных краюшку хлеба мела * *
* * * * * * * *І сёння мы за свой счаслівы поўны лёс *
* * * * * * * *Табе здароўя просім і спяваем славу *
* * * * * * * *Ад шчасця тваё сэрца ўзлятае да нябёс *
* * * * * * * *І заслужыла гэта ты ўсе па праву
Але ты *нам сказала славы мне не трэба *
Ніколі не чакаеш ты славы для сябе * *
Ты хочаш аднаго каб было чыстым неба *
А людзі каб не ведалі больш гора на зямле
* * * * * * * *І хоць табе сягоння нямала ужо гадоў *
* * * * * * * *Здаецца нам, што ты нічуць не пастарэла *
* * * * * * * *Як той вясенні сад ты выглядзіш *ізноў *
* * * * * * * *И як зямля вясной ты ўся папрыгажэла.

Каханне
* *Станіслаў *Тарашкевіч
* * * *
Каханне сваё ўспамінаю,
Дзяўчынку маю як у сне
Цудоўную, мілую, добрую,
Што першай была ў мяне.
* * * * * *Было мне гадочкаў трынаццаць,
* * * * * *Кахая пазнаў я шмат мук.
* * * * * *Суседкай было маё шчасця,
* * * * * *Каханым ёй быў я - хлапчук.
Вучылася «шчасця» ў школе,
Адзета, як я, ў паркаль.
І з хлопчыкам іншым сядзела,
Як быццам на зло мне, на жаль.

А гэты верш паэта А.Балуценко - "ПАЭЗIЯ ВЫШЭЙШАГА ГАТУНКУ", я прысвячаю ўдзельніку нашай групы, аўтару гэтай тэмы і аўтару вершаў у гэтай тэме - паэту Станіславу *Тарашкевічу...






ПАЭЗIЯ ВЫШЭЙШАГА ГАТУНКУ

Прайшло багата зiм, багата лет,
Свае ужо чужымi сталi словы.
Такі стан – нонсэнс, ды у чым сакрэт,
Што мы зусiм не любiм роднай мовы?

Ды так прайшлi гiсторыi шляхi.
Як выправiць ганьбу, нарэшце, гэту,
Каб адмалiць мiнулыя грахi?
Належыць слова першае паэту.

Каб мову зноўку моцна палюбiць,
Адна ёсць, але важная умова:
Паэт павiнен мову не муцiць,
Чароўнае патрэбна людзям слова.

Не любiць мову ўласную народ,
Адкуль чакаць магчыма паратунку?
Пазбавiць мову здатна ад нягод
Паэзiя вышэйшага гатунку.

3.04.1998
Анатолій Балуценка

спасибо,за клип

Замечательный клип.(Y) (lo)